رژیم حقوقی قراردادهای رایانش ابری

رایانش ابری مدلی برای ارائه خدمات در فناوری اطلاعات است که امکان ذخیره سازی یا پردازش اطلاعات در بستر اینترنت یا شبکه های خصوصی را فراهم می کند. قراردادهایی که میان ارائه دهندگان و کاربران خدمات رایانش ابری منعقد می شوند، عمدتا از نوع قراردادهای استاندارد یا الحاقی هستند که کاربر با کلیک روی گزینه «موافقم» در وب سایت ارائه دهنده، آن را قبول می کند. لیکن در مواردی که شرکت ها و سازمان های بزرگ طرف قرارداد هستند، مفاد قرارداد مورد مذاکره قرار می گیرد. در این مقاله، برای ترسیم رژیم حقوقی این قراردادها، بیش از ۳۰ قرارداد خارجی و ۱۴ قرارداد ایرانی مورد بررسی قرارگرفته و شروط متداول در قراردادهای استاندارد رایانش ابری بر اساس موضوع به سه دسته شروط مربوط به داده ها، شروط مربوط به مسئولیت و سایر شروط تقسیم بندی شده اند. سپس اعتبار آنها در نظام حقوقی ایران و در مواردی در اتحادیه اروپا و ایالات متحده آمریکا تبیین شده است. مطالعه نشان می دهد که قالب این قراردادها در نظام های حقوقی مختلف نسبتا یکسان بوده، ولی مبانی توجیهی متفاوتی نسبت به توصیف و اعتبار قراردادهای رایانش وجود دارد. قراردادهای متداول در ایران نیز شباهت های زیادی با قراردادهای خارجی دارند و این نوع قراردادها را می توان در زمره قراردادهای آزاد قلمداد کرد.