مقایسه تاثیر دو نوع تمرین تناوبی با شدت بالا و تداومی با شدت متوسط بر برخی شاخص های عملکرد ریوی مردان غیر فعال

هدف از پژوهش حاضر مقایسه تاثیر ۸ هفته تمرین تناوبی با شدت بالا و تداومی با شدت متوسط بر برخی شاخص های ریوی مردان غیرفعال بود. بدین منظور، ۱۶ دانشجو پسر غیر فعال و داوطلب، به صورت تصادفی به دو گروه تمرین تناوبی ۴) تناوب ۴ دقیقه ای با شدت ۸۰-۷۵درصد ضربان قلب ذخیره و وهله های ۳ دقیقه ای استراحت فعال با شدت ۵۰-۴۵درصد ضربان قلب ذخیره ای) و گروه تمرین تداومی ۳۰) دقیقه دویدن با شدت ۴۵- ۶۰ درصد ضربان قلب ذخیره ) تقسیم شدند. قبل و بعد از ۸ هفته تمرین، شخص های مورد نظر در شرایط یکسان اندازه گیری شد. داده ها در نرم افزار SPSS و با استفاده از آزمونهای آماری تی مستقل و تی وابسته تحلیل گردید . نتایج پژوهش نشان داد که FVC وFEV۱ در گروه های تمرینی تداومی و تناوبی بعد از ۸ هفته تمرین افزایش معنیدار دارد ولی نسبت FEV۱/FVC پس از ۸ هفته تمرین در هر دو گروه تمرینی تفاوت معنیداری نداشت و MVVفقط در گروه تمرین تناوبی با شدت بالا افزایش معنی دار داشته است . همچنین مقایسه بین گروهی داده ها با استفاده از آزمون tمستقل نشان داد تفاوت معنی داری در هیچ کدام از شاخصها به جز MVV میان گروه های HIIT و MICT وجود ندارد .(۳ ۰/۰۵) بنابراین تمرینات تناوبی با شدت بالا به طور مشابه با تمرینات تدوامی با شدت متوسط اما به عنوان یک گزینه مقرون به صرفه از لحاظ زمانی منجر به بهبود عملکرد ریوی و سلامت عمومی منجر میشود.