شناسایی و تحلیل تاب آوری و راهبرد هایی جهت افزایش تاب آوری در زیر ساخت های جامعه

مخاطرات طبیعی چالشی اساسی در دست یابی به توسعه پایدار جوامع انسانی است.این گونه مخاطرات، این ظرفیت را دارند که در نبود سیستم های کاهش خطر، به سوانحی هولناک و ویران کننده برای اجتماعات بشری تبدیل شوند. علی رغم عدم امکان پیش بینی زمان حدوث بسیاری ازاین مخاطرات،می توان با چاره اندیشی و شناخت همه جانبه ی این گونه وقایع در جامعه ی تحت تاثیر، میزان آسیب پذیری را به حداقل ممکن کاهش داد و از این ره به جامعه ای پایدار به واسطه ی تاب آوری دست یافت.با وجود توجهات اخیر نیاز به گذار از مفهوم سازی های کیفی به معیارهای کمی در جهت شناخت بهتر عوامل موثر در تاب آوری جوامع و بررسی عوامل درگیر در جهت کاهش خطر سوانح احساس می شود.ظرفیت تاب آوری شرکت ارتقادهنده توانمندی سازمان در مواجهه با موقعیت های خاص و تسریع کننده ی انجام اقدامات تحول آفرین در زمان بروز حوادث غیر منتظره و مهم است که بقای طولانی مدت سازمان را کمک می کند. ظرفیت تاب آوری سازمان٬ مجموعه ای چندبعدی از رویه ها منابع رفتارها، ابلیت ها و مدل های ذهنی است که منجر به تاب آوری سازمان می شود. تاب آوری، عملکرد برتر را برای سازمان به دنبال دارد.