رابطه نگرش و التزام عملی به نماز و تجارب معنوی با سلامت عمومی دانشجویان دختر دانشگاه تهران در سال ۱۳۹۶

سابقه و هدف: اجرای اوامر و فرائض دینی ازجمله التزام عملی به نماز و تجارب معنوی یکی از راه های نجات بخش و رهایی از ناملایمات، ناراحتی ها و استرس های روزمره ی دانشجویان است. این مطالعه با هدف تعیین رابطه ی نگرش و التزام عملی به نماز و تجارب معنوی با سلامت روان در دانشجویان دختر دانشگاه تهران در سال ۱۳۹۶ انجام شده است. روش کار: پژوهش حاضر توصیفی از نوع همبستگی است. جامعه ی آماری شامل کلیه ی دانشجویان دختر دانشگاه تهران بود که در سال ۱۳۹۶ تحصیل میکردند و نمونه ی پژوهش شامل ۱۵۰ دانشجو بود که به صورت نمونهگیری تصادفی خوشهیی انتخاب شدند. ابزارهای گردآوری اطلاعات عبارت بود از: پرسش نامه ی نگرش و التزام عملی به نماز، تجارب معنوی روزانه و سلامت عمومی گلدبرگ ۲۸GHQ-. برای تجزیه و تحلیل داده های پژوهش از همبستگی پیرسون و رگرسیون هم زمان استفاده شد. در این پژوهش همه ی موارد اخلاقی رعایت شده است و مولفان مقاله هیچ گونه تضاد منافعی گزارش نکرده اند. یافته ها: نتایج نشان داد که مقدار r در رابطه ی بین مولفه ی اثربخشی نماز در زندگی فردی و اجتماعی با مقدار ۲۵۱/۰-، توجه و عمل به مستحبات با مقدار ۵۰۷/۰-، التزام و اهتمام جدی برای انجام نماز با مقدار ۳۷۳/۰-، مراقبت و حضور قلب در نماز با مقدار ۲۵۱/۰- و نمره ی کل متغیر التزام عملی به نماز با مقدار ۴۰۱/۰- با سلامت روان در سطح ۰۵/۰ به صورت منفی و معکوس معنادار بود. علاوه براین، مقدار r در رابطه ی بین مولفه ی احساس حضور خداوند با مقدار ۴۹۸/۰-، ارتباط با خداوند با مقدار ۳۲۵/۰-، احساس مسئولیت در قبال دیگران با مقدار ۲۵۹/۰- و تجارب معنوی با مقدار ۴۷۴/۰- با سلامت روان در سطح ۰۵/۰ نیز به صورت منفی و معکوس معنادار بود ( ۶۵۷/۰-).نتیجه گیری: التزام عملی به نماز در ایجاد بهداشت و سلامت روانی افراد نقش اساسی دارد. همچنین، نتایج تایید کرد که مذهب کارکرد حمایتی از سلامت روان دارد و تجارب معنوی در پیشگیری از بیماری های روانی و تسهیل مقابله با بیماری و بهبودی آن سهیم است.