میانجی های التهابی و ضد التهابی و نقش آن ها در التهاب

التهاب به روند مبارزه بدن با عوامل آسیب رسان؛ مانند عفونت ها، آسیب ها و سموم اطلاق می شود. هنگامی که عامل آسیبرسان وارد بدن می شود، بدن فاکتورهایی که باعث برانگیختگی پاسخ سیستم ایمنی می شوند، را آزاد میکند. التهاب با پنج علامتاصلی قرمزی، تورم، گرما، درد و از دست دادن عملکرد بافتی مشخص می شود. پاسخ های التهابی بدن شامل تغییرات نفوذپذیریعروق، جذب و تجمع لکوسیت ها و انتشار میانجی های التهابی می باشند. التهاب ممکن است بصورت آرتروز، بیماری قلبی، سکتهمغزی و حتی بیماری آلزایمر نشان داده شود. میانجی (واسطه) التهابی یک پیام رسان است که با اثر بر عروق خونی و یا سلول هایمحل آسیب، پاسخ التهابی را تقویت می کند. این میانجی ها شامل IL-۶, TNF-α, IL-۱۵, IL-۱β, IL-۸ و ... هستند. میانجی ضدالتهابی در پاسخ به سیگنال های پیش التهاب تولید می شود و به منظور کاهش تنظیم پاسخ سلول های ایمنی ذاتی و یا غیرفعال سازیخود واسطه های پیش التهابی عمل می کند. از این جمله می توان به IL۴ و IL۱۰ اشاره کرد که توسط برخی از سلول های ایمنیترشح شده و مانع پیشرفت التهاب می شوند. این فاکتورها باعث سرکوب التهاب می شوند. سایر میانجی های التهابی که باعث پیشبردالتهاب می شوند شامل: IL-۱β, TNF-α, IL-۶ و ... هستند. عملکرد اصلی این میانجی ها جذب لکوسیت ها در محل عفونت و تحریکفعال سازی آن هاست. NO (نیتریک اکساید) یک میانجی خاص با عملکرد دوگانه در روندهای التهابی است. این میانجی در شرایططبیعی و فیزیولوژیک اثر ضد التهابی دارد؛ اما در شرایط پاتولوژیک مثل سکته قلبی، آرتروز و .... تولید بیش از حد NO باعث القاءالتهاب می شود. بنابراین وجود میانجی های التهابی و ضد التهابی موجب پدید آمدن یک سیستم قدرتمند ایمنی در فیزیولوژی بدنموجودات زنده می شود.