بررسی الگوی ساختاری روابط بین خودبیمارانگاری کرونایی با سلامت روان

سلامت روان بعنوان یکی از دو رکن سلامتی، لازمه یک زندگی مفید،ذ موثر و رضایت بخش فردی است و سلامت روان جامعه خصوصا در شرایط بحرانی، لازمه پویایی، بالندگی و اعتلای آن جامعه است. هدف: پژوهش حاضر به بررسی رابطه خودبیمارانگاری کرونایی با سلامت روان می پردازد. روش این پژوهش توصیفی و از نوع مطالعات همبستگی است. جامعه آماری پژوهش را تمامی شهروندان شهر اصفهان تشکیل دادند که از بین آنها ۱۰۵۲ نفر (۷۵۷ زن و ۲۹۵ مرد) که عضو شبکه مجازی واتس آپ بودند بصورت نمونه گیری گلوله برفی مجازی انتخاب شده و به پرسشنامه های سلامت روانی گلدبرگ و هیلر (GHQ۲۸) و مقیاس خودبیمارانگاری کرونایی (محقق ساخته) پاسخ دادند. برای تحلیل داده ها از روش معادلات ساختاری با نرم افزار Smart PLS۳ استفاده شد. نتایج تحلیل داده ها نشان داد خود بیمارانگاری کرونا بر اضطراب و بی خوابی، افسردگی، سلامت جسمانی و عملکرد اجتماعی تاثیر مستقیم و معنی داری دارد (p<۰/۰۰۱). نتیجه گیری: با افزایش خود بیمارانگاری کرونا در افراد، سطح سلامت جسمانی آن ها کاسته شده به اضطراب و افسردگی افزوده، و عملکرد اجتماعی این افراد کاهش می یابد.