شگردهای رویکرد به طبیعت در اشعار فارسی ماذون

ماذون ۱۲۰۹ تا ۱۲۷۴ ش شاعر و عارف صاحب نام در شعر و ادبیات قشقایی است که تاکنون اشعار وی درمیان افراد باذوق ایل نقل محافل است و به چاپ آن نیز همت گماشته اند. مهارت وی در سرودن اشعار،چیر هدستی، ذوق هنری شاعر و نیز تسلط بر زبان فارسی و ترکی و لری موجب ماندگاری این آثار و نام شاعرگشته است. بیشترین توان این شاعر در نظم اندیشگانی اوست. به دلیل زندگی عشایری در دل طبیعت به بیانو ایجاد تصویرسازی از شرایط زندگی و محیط پیرامون خود پرداخته است. ازطرفی تسلط وی بر آیات قرآنی ونگارش یک نسخه دس تنویس از قرآن (که از وی بر جا مانده است) و سرودن اشعار خود براساس آیات شریفه،وجه شاخص اشعار وی است. دامنه این پژوهش بر اساس بررسی ۱۰۰ بیت از سروده های این شاعر از کتابگزیده اشعار ماذون صورت گرفته است که با روش توصیفی تحلیلی و با رویکرد طبیعت که در آن بسامد بالاییدارد، مورد بررسی قرار گرفته. بر اساس نتایج به دست آمده، شاعر با تسلط خاصی در چینش کلمات و علم وآگاهی کامل از واژه ها و ارتباط تنگاتنگ معنایی اجزای کلام (مترادف و متضاد)، توجه به پدیده های طبیعتبکر زندگی عشیره ای، به آفرینش آثار خود پرداخته است