بررسی اثرات گرانش کم بر بدن انسان در فضا

وقتی افراد به فضا می روند، اتفاقات عجیبی برای بدن انسان روی می دهد و کشش آشنای گرانش ناپدید شود. گرانش فقط یک نیرو نیست، بلکه یک سیگنال است؛ سیگنالی که به بدن چگونگی عملکرد را می دهد. در گرانش صفر، عضلات به سرعت آتروفی می شوند، زیرا بدن درک می کند که به آنها نیاز ندارد. حتی قبل از آغاز اکتشافات فضایی انسان، نگرانی های جدی و منطقی در مورد قرار گرفتن انسان در معرض گرانش ناچیز فضا؛ بر روی اشکال حیات تکامل یافته زمینی و سازگار با گرانش زمین ابراز شده بود. تحریک ماهیچه های اسکلتی، هم در زمین از طریق آزمایش های استراحت در بستر و هم در طول پرواز فضایی، منجر به بازسازی عضله می شود. در نتیجه ی کاهش قدرت عضلات اسکلتی، مقاومت در برابر خستگی، عملکرد حرکتی و یکپارچگی بافت همبند رخ می دهد. علاوه بر این، تغییرات قلبی و عروقی، از جمله کاهش قابل توجه توده گلبول قرمز وجود دارد که بر عملکرد عضلات اسکلتی تاثیر می گذارد. این پاسخ انطباقی عادی بدن در محیط با گرانش ناچیز ممکن است که منجر به افزایش خطر ناتوانی یا کاهش کارایی در انجام وظایف فیزیکی فضانوردان در طول فعالیت خارج از زمین یا پس از بازگشت به زمین شود. این پژوهش سعی می کند تا آثار فیزیولوژیکی کمبود نیروی گرانش زمین در فضا را بر روی انسان بررسی نماید. از آنجایی که تا کنون در کشور هیچ تحقیق مشابهی در این زمینه صورت نگرفته است، پژوهش حاضر می تواند اطلاعات مفیدی را در اختیار قرار دهد.