بررسی تنوع جمعیت های گل جالیز مصری (Orobanche aegyptiaca) در واکنش به علف کش ها و بنزوتیادیازول در گوجه فرنگی (Lycopersicum esculentum)

آگاهی از تنوع جمعیت های گل جالیز در واکنش به علف کش ها می تواند کمک بزرگی در راستای بهبود مدیریت آن ها باشد. پژوهشی به صورت آزمایش فاکتوریل طی سال های ۱۳۸۹ و ۱۳۹۰ در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با ۳ تکرار انجام شد. عامل اول ۱۲ جمعیت گل جالیز مناطق مختلف کشور و عامل دوم سه بار پاشش علف کش گلایفوزیت (۴۱%EC) به مقدار ۲۱ و ۴۱ میلی لیتر ماده موثره در هکتار، علف کش سولفوسولفورون (۷۵%WG) ۲۷ و ۵۰ گرم ماده موثره در هکتار و همچنین محلول پاشی بوته های گوجه فرنگی با غلظت های ۱۵، ۲۰ و ۳۰ پی پی ام ماده موثره بنزوتیادیازول، ۳۰، ۴۰ و ۵۰ روز پس از نشاء و قرارگیری بذور آن به مدت ۳۶ ساعت در ۱۵، ۲۰ و ۳۰ پی پی ام بنزوتیادیازول، شاهد با و بدون گل جالیز بودند. درصد کاهش تراکم، وزن خشک گل جالیز نسبت به شاهد آلوده و درصد افت عملکرد گوجه فرنگی نسبت به شاهد بدون آلودگی، محاسبه شد. بهترین تیمار برای کنترل گل جالیز به جز جمعیت ارومیه، تیمار سولفوسولفورون ۵۰ گرم ماده موثره در هکتار با سه بار پاشش بود وفقط جمعیت گل جالیز بهشهر را کاملا کنترل کرد. جمعیت ارومیه با گلایفوزیت ۴۱ میلی لیتر در هکتار بهتر کنترل شد. بنزوتیادیازول بجز تیمار سه بار محلول پاشی با غلظت ۳۰ پی پی ام ماده موثره، کارایی مناسبی در کنترل گل جالیز نداشت.