اثر بخشی آموزش مهارت های والدگری بر کاهش مشکلات رفتاری دانش آموزان دختر ۱۰-۱۲ ساله شهر مشهد

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثر بخشی برنامه آموزش مهارت ها (برنامه۲۰) برای دانش آموزان دختر ۱۰ تا ۱۲ ساله انجام شد. برنامه آموزش مهارت ها برنامه ای مبتنی بر اصول درمان های شناختی- رفتاری با تمرکز بر کودک و والدین/خانواده است که برای طیف وسیعی از مشکلات رفتاری مناسب است. روش این پژوهش شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون ، پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل کلیه مدارس ابتدایی شهر مشهد بود که یک مدرسه با نمونه گیری در دسترس انتخاب و با اعلام فراخوان تعداد ۷۰ نفر از والدین دارای فرزند دانش آموز دختر ۱۰ تا ۱۲ ساله آمادگی خود را جهت همکاری اعلام نمودند و این۷۰ نفر به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند که به شیوه انتصاب تصادفی در دو گروه ۳۵ نفره به عنوان گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند. ابزار جمع آوری اطلاعات در این پژوهش، فهرست رفتاری کودک (CBCL) بود که از روایی محتوایی و پایایی به شیوه آلفای کرانباخ با تایید ۸۰/۰ برای این پرسش نامه استفاده شد. نتایج پژوهش نشان دهنده اثربخشی آموزش مهارت ها (برنامه۲۰) براساس برنامه مبتنی بر درمان شناختی- رفتاری بر کاهش اختلالات رفتاری دختران با معناداری(P=۰/۰۰۰) ، کاهش اختلالات رفتاری درون سو با معناداری (P=۰/۰۰۲) و کاهش اختلالات رفتاری برون سو با معناداری (P=۰/۰۰۲) بود. بنابراین این پژوهش حاکی از موثر بودن برنامه آموزش مهارت های بیست گانه مبتنی بر روش شناختی-رفتاری است که با آموزش این مهارت ها به والدین می توان گام موثری در کاهش مشکلات رفتاری درون سو و برون سو کودکان برداشت. نتایج نشان دهنده اثربخشی انتقال این مهارت ها به مادران در کاهش اختلالات رفتاری دختران ۱۰ تا ۱۲ سال بود.