تاملی بر جایگاه فضای کالبدی آموزش بر افزایش یادگیری دانش آموزان

هدف پژوهش حاضر تاملی بر فضای آموزشی در یادگیری دانش آموزان است.روش پژوهش کیفی از نوع تحلیلی استدلالی است.یافته هایی این پژوهش نشان داد امروزه فضای باز مدرسه در معماری آموزشی به عنوان مکانی جدای از بنای مدرسه مدنظر قرار می گیرد و بستری منسجم و هماهنگ با فضاهای بسته در محیط آموزشی را ایجاد نمی کند، این در حالی است که در بسیاری از کشورهای دنیا فضای باز مدرسه به مثابه عنصری مکمل در برنامه آموزشی و پرورشی مورد توجه قرار می گیرد. مطالعات نشان می دهد که طرح فضاهای آموزشی می تواند باعث رشد و یا بازدارندگی در امر یادگیری باشد. بنابراین عدم توجه به عناصر تشکیل دهنده فضای آموزشی مانند حیاط مدرسه می تواند تاثیرات منفی بر روی دانش آموزان داشته باشد و بالعکس رعایت این نکات می تواند باعث ایجاد حس رضایت و تعلق پذیری دانش آموزان به فضای آموزشی شود. همچنین وجود مراکزی که فضای باز در آنها باعث ایجاد خستگی روحی و عدم تمرکز در دانش آموزان نگردد از کمبودهای اصلی جامعه به حساب می آید، چراکه اولین برداشت ذهنی که از بودن در یک مکان ایجاد می شود، نقش کلیدی در استفاده از آن فضا را به وجود می آورد.در نهایت نتایج پژوهش نشان می دهد که در معماری آموزشی مدارس با تکیه بر عناصر طراحی نظیر گشودگی فضا، رنگ، نور، مبلمان و مسیرهای دسترسی خوانا می توان کیفیت یادگیری را در محیط های آموزشی ارتقا بخشید و فضاهای مدارس باید به مانند جشنواره های از کنجکاوی، تخیل، تجسم، بازی سازی و در نهایت مکان خلاقیت کودکان گردد.