واکاوی تاب آوری کالبدی فضاهای شهری در برابرحریق با رویکرد افزایش ایمنی شهروندان

بحران های طبیعی و غیرطبیعی به علت غیر قابل پیشبینی بودن،اتفاق افتادن در زمانی سریع و تلفات بالای جانی و مالی و اختلال در توسعه یک شهر یا منطقه از مهم ترین بلایا به شمار می رود. در این راستا دیدگاه غالب از تمرکز صرف بر کاهش آسیب پذیری به افزایش تاب آوری در مقابل سوانح تغییر پیدا کرده است.دراین پژوهش چالش اصلی این است که مفهوم تاب آوری چگونه باید تعریف شود،شاخص های اندازه گیری آن چگونه بسط داده شود و در چه سطح تحلیلی مورد استفاده قرار گیرد تا بتواند در برابر حوادثی چون آتش سوزی های گسترده و انفجارات دوام بیاورد و مدیریت بحران را سهل تر نماید.پژوهش پیشرو با هدف ارزیابی تاب آوری کالبدی فضاهای شهری در برابر حریق با رویکرد افزایش ایمنی شهروندان را مورد بررسی قرارمی دهد. روش پژوهش توصیفی- تحلیلی می باشد که به طور کلی در سه مرحله؛ جمع آوری مبانی نظری درارتباط با سه موضوع تاب آوری شهری، پیشگیری از حریق در ساختمان ها و افزایش ایمنی شهروندان می باشد. نتایج پژوهش نشان می دهد، تاب آوری کالبدی ساختمان ها در محدوده شهری به طور نسبی متوسط است و هم چنین پس از بررسی ریسک حریق کاربری های حساسی چون آتش نشانی، بیمارستان و اورژانس که خود خدمت رسان در زمان بحران هستند مشخص شد این مراکز نیز دارای مشکل بوده و در زمان بحران های شهری نمیتوانند کارایی مطلوبی از خود ارائه نمایند. مورد مهمی که در این پژوهش مشخص گردید، پیش بینی نشدن محل هایی جهت اسکان موقت ساکنان در زمان بحران و همچنین فضاهایی برای فرار این افراد در زمان حریق و حوادث بود.