دیپلماسی علمی و فناوری و توسعه سیاسی در ایران

امروزه علم و فناوری یک اصل اساسی برای کشورها به شمار رفته و جوامع به دنبال دستیابی به دانش از راه های مختلف هستند. این پژوهش به دنبال نشان دادن این موضوع است که دیپلماسی علمی و فناوری یک ضرورت قابل اجماع و نهادساز در توسعه سیاسی است و بخشی از فرآیند توسعه سیاسی داخلی یک کشور به واسطه تحقق سیاست خارجی از دریچه مبادلات و مراودات علمی محقق می شود. برای این منظور، پژوهش حاضر به دنبال یافتن پاسخ های قابل اثبات و دلالت های آشکار نقش دیپلماسی علمی و فناوری در توسعه سیاسی است. به این معنی که دیپلماسی علمی و فناوری با پذیرش و تبادل دانشجویان خارجی، همکاری های بین المللی دانشگاهی و برقراری روابط علمی و تعامل و همکاری پژوهشگران با یکدیگر در عرصه جهانی از طریق فرصت های مطالعاتی، طرح های پژوهشی مشترک، کنفرانس ها و مقالات مشترک، زمینه اجماع و همبستگی بیشتر داخلی بر سر نهادسازی علمی و کاهش کشمکش ها را به صورت طرحی نظری را فراهم می کند. روش گردآوری داده ها مبتنی بر روش اسنادی، راهبرد پژوهش بر مبنای قیاسی، روش تجزیه و تحلیل داده ها بر اساس روش توصیفی-تبیینی و ملهم از چارچوب نظری متناظر با دیپلماسی علمی و فناوری است.