فراخوان ایمان پیش از خسف بیداء و مسخ چهره ها بر مبنای مفهوم مواجهه ی اصحاب سبت با امر الهی

امام محمد باقر (ع) در تفسیر آیه‌ی شریفه‌ی «افامن الذین مکروا السیئات ان یخسف الله بهم الارض او یاتیهم العذاب من حیث لا یشعرون» (نحل: ۴۵) می‌فرماید: بپرهیز از شذاذ خاندان محمد (ص) [شذاذ یعنی پاره‌های متفرق و منفرد که اتحاد را برهم می‌زنند] و بدان که آل محمد (ص) و علی (ع) فقط یک پرچم دارند اما دیگران پرچم‌های متعددی دارند، پس از هیچ‌یک از آنان (صاحبان پرچم‌های متفرق) پیروی نکن تا اینکه شخصی را ببینی که یکی از فرزندان حسین (ع) با او باشد و عهد پیامبر و پرچم و سلاح او همراهش باشد. اگر مردی از آنان درحالی ‌که سیصد و اندی همراه او بودند خروج کرد و پرچم پیامبر (ص) در دستش بود و به ‌سوی «بیداء» در حرکت بود با او همراهی کن که این مکان همان جایی است که خدا آن گروه مخالف و دشمن را در زمین فرو می‌برد. امام محمد باقر (ع) در تفسیر آیه‌ی شریفه‌ی «ولو تری اذ فزعوا فلا فوت واخذوا من مکان قریب» (سبا: ۵۱) می‌فرماید: به خدا قسم جمعیت کم اصحاب قائم (عج) طی زمان یک ساعت در پیرامونش اجتماع کنند و چون قائم (عج) به بیابان «بیداء» می‌آید، لشکر سفیانی به سوی او می‌رود و خدا هم به زمین امر می‌کند که آن‌ها را فرو گیرد. امام محمد باقر (ع) در تفسیر آیه‌‌ی شریفه‌ی «یا ایها الذین اوتوا الکتاب آمنوا بما نزلنا مصدقا لما معکم من قبل ان نطمس وجوها فنردها علی ادبارها او نلعنهم کما لعنا اصحاب السبت وکان امر الله مفعولا» (نساء: ۴۷) به ظهور قائم آل محمد (عج) اشاره می‌نماید و می‌فرماید: سفیانی سپاهی هفتاد هزار نفره به ‌سوی کوفه گسیل می‌دارد. این سپاه به قتل و به صلیب ‌کشیدن و اسیر کردن اهالی کوفه می‌پردازد. زمانی‌که آن‌ها به این اعمال مشغولند، پرچم‌هایی از سوی خراسان پیش می‌آیند و منزل‌ها را به‌ سرعت طی می‌کنند و همراه آنان جمعی از یاران قائم (عج) هستند. سفیانی گروهی را به‌ سمت مدینه می‌فرستد و مهدی (عج) از مدینه به ‌سوی مکه خارج می‌شود، فرمانده‌ی سپاه سفیانی سپاهی را به‌دنبال او اعزام می‌کند؛ اما قبل از رسیدن سپاه بر اساس سنت موسی ا‌بن ‌عمران (ع) به گونه‌ای منتظر، وارد مکه می‌شود و فرمانده‌ی سپاه سفیانی در بیابان بیداء فرود می‌آید. در این ‌هنگام، ندا دهنده‌ای از آسمان ندا می‌دهد: «یا بیداء ابیدی القوم» و زمین بیداء آن‌ها را در خود فرو می‌برد، به ‌طوری که هیچکس جز سه نفر جان سالم به در نمی‌برند و خداوند چهره‌ی این سه نفر را به پشت سرشان باز می‌گرداند. «یبعث السفیانی جیشا الی الکوفه و عدتهم سبعون الفا فیصیبون من اهل الکوفه قتلا و صلبا و سبیا فبینا هم کذلک اذ اقبلت رایات من قبل خراسان تطوی المنازل طیا حثیثا و معهم نفر من اصحاب القائم ثم یخرج رجل من موالی اهل الکوفه فی ضعفاء فیقتله امیر‌جیش السفیانی بین الحیره و الکوفه و یبعث السفیانی بعثا الی المدینه فینفر المهدی منها الی مکه فیبلغ امیر‌جیش السفیانی ان المهدی قد‌خرج الی مکه فیبعث جیشا علی اثره فلایدرکه حتی یدخل مکه خائفا یترقب علی سنه موسی‌بن‌عمران قال و ینزل امیر‌جیش السفیانی البیداء فینادی مناد من السماء یا بیداء ابیدی القوم فیخسف بهم فلا یفلت منهم الا ثلاثه نفر یحول الله وجوههم الی اقفیتهم و هم من کلب و فیهم نزلت هذه الآیه یا ایها الذین اوتوا الکتاب آمنوا بما نزلنا مصدقا لما معکم من قبل ان نطمس وجوها فنردها علی ادبارها»