ارزیابی علل عمده خرابی روسازی های آسفالتی در مناطق سردسیر و ارائه راهکارهای افزایش عمر مفید آن

امروزه در آیین نامه های جدید عمر روسازی در حدود ۵۰ سال درنظر گرفته می شود. برای نیل به این هدف باید خرابی های زودرس که در روسازی رخ می دهد. شناخته شده و از قبل تمهیدات لازم پیش بینی شود. در این تحقیق سعی بر این است که علل خرابی زودرس آسفالت در مناطق سردسیر که معمولا ترک انقباضی (دمایی یا حرارتی) بوده و این خرابی به عنوان پیش زمینه و تسریع بخش سایر خرابی ها است، مورد ارزیابی قرار بگیرد. بهبود خواص قیر در بالا بردن عمر سرویس دهی و کارایی آسفالت یکی از اهداف اساسی در طرح و اجرای روسازی به شمار می رود. در این راستاعلاوه بر شناخت نکات لازم از ماهیت فیزیکی و شیمیایی قیر، سعی بر این است تا با افزودن مواد جددی به ساختار قیر کارایی آن در شرایط مختلف (اعم از شرایط آب و هوایی، شرایط بارگذاری و ...) بالا برده شود. به منظور پایین آوردن انرژی مصرفی و آلودگی ساخت آسفالت افزودن انواع دیرگدازه ها از جمله زئولیت به قیر اخیرا مورد توجه قرار گرفته است. مهمترین ویژگی زئولیت مربوط به مقدار آب موجود در ترکیب و ا مکان آزاد شدن آن در حدود ۱۰ درجه سانتیگراد می باشد زیرا منجر به ایجاد حباب هوایی در قیر شده و در نتیجه باعث کاهش ویسکوزیته و مدول مرکب آن در آزمایش DSR می شود. بدین منظور روی قیرخالص چرخه های ذوب انجماد ایجاد شده و تاثیر این چرخه بر روی خواص مهم قیر برای دمای پایین مورد ارزیابی قرار گرفته و سپس نمونه ها نیز تکرار می شود. نتایح حاکی از آن است که در کل افزودن زئولیت در ابتدا منجر به افزایش وزن مخصوص و سفت تر شدن قیر می شود. و مواردی با افزایش درصد زئولیت کندروانی اولیه کاهش پیدا کرده که این را می توان به افزایش میزان حباب در قیر ربط داد و البته افزودن زئولیت منجر به کاهش در روند پیرشدگی قیر و حفظ خواص اولیه آن در چرخه ذوب و انجماد آن می شود و از این لحاظ می توان گفت که موجب بهبود کارایی نهایی قیر گردید. تاثیر کلی و خلاصه شده زئولیت را می توان در حباب زایی آن، کاهش حساسیت دمایی قیر به دماهای پایین و به تاخیر انداختن روند پیرشدگی قیر در طول چرخه ها شمرد.