پیش بینی نگرش به ازدواج براساس عملکرد خانواده با میانجیگری تمایزیافتگی خویشتن و کمال گرایی

هدف پژوهش حاضر پیش بینی نگرش به ازدواج براساس عملکرد خانواده با میانجیگری تمایزیافتگی خویشتن و کمالگرایی در دختران بود. روش پژوهش تو صیفی از نوع همب ستگی بود. جامعه آماری شامل تمام دختران مجرد ۱۸ تا ۴۰ سال ساکن در شهر تهران در فروردین ماه ۱۴۰۱ بود. حجم نمونه به روش نمونه برداری در د سترس و برخط ۲۸۰ نفر انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل مقیاس نگرش نسبت به ازدواج براتن و روزن (۱۹۹۸)؛ پرسشنامه سنجش خانوادگی مک مستر ساخته اپشتاین و همکاران (۱۹۸۳)؛ سیاهه شناختوارههای کمالگرایی چندبعدی کابوری و تاننو (۲۰۰۴) و پرسشنامه تمایزیافتگی خود اسکورن واسمیت (۲۰۰۳) بود. روش تحلیل دادهها مدلیابی معادلات ساختاری بود. نتایج پژوهش حاضر نشان داد مدل ساختاری پژوهش با دادههای گردآوری شده برازش دارد و نگرش به ازدواج براساس عملکرد خانواده با میانجیگری تمایزیافتگی خویشتن و کمالگرایی در دختران پیش بینی می شود.