مولفه های اخلاق حرفه ای تدریس اساتید دانشگاه

فارسی تدریس به عنوان یکی از قدیمی ترین حالات ارتباط و تعامل انسانی، بیشتر اوقات از سوی کسانی که خارج از این حرفه هستند، یک فعالیت ساده و نسبتا راحت تلقی می شود که صرفا شامل منتقل کرن دانش و مهارت ها به فراگیران است. با این وجود، فرایند تدریس به عنوان یک جریان بین فردی، به منظور حصول به اهداف، بسیار گسترده و متنوع تر از آن چیزی است که تسلط صرف معلم بر برنامه های درسی و تکنیک های پداگوژیکی کافی به نظر برسد. از این رو، تدریس همچنین نیازمند توجه به امور ناملموسی می باشد که به لحاظ اخلاقی مهم هستند. بحث و گفت و گوها درباره ی اخلاق حرفه ای در تدریس که در ایالات متحده در اوایل قرن بیستم شروع شد، حیات تازه و علاقه ی جهانی در دو دهه ی قبل کسب کرده است. اصول اخلاق حرفه ای، استانداردهای ویژه ی رفتار هستند که بر اعضای یک حرفه خاص به دلیل عضویت در آن حرفه حاکم هستند. تدریس در دانشگاه به عنوان یک حرفه و اساتید به عنوان افرادی حرفه ای در کار خود و با توجه به نقش های گوناگونی که به عنوان متخصص در یک رشته موضوعی خاص، محقق، همکار، عضو موسسه، شهروند جامعه و اصلی ترین و مهم ترین نقش یعنی تدریس برعهده می گیرند، ضروری است که مجموعه ای از اصول و مولفههای اخلاقی حاکم بر کار و روابط آن ها باشد به این منظور که مسیر دستیابی اهداف آموزش عالی تا حدودی هموار گردد