تحلیلی بر روند شکل گیری واحدهای مسکونی با تاکید بر جریان های زیست محیطی و توسعه پایدار شهری

با تداوم توسعه شهرها، پیش بینی ها حاکی از افزایش هرچه بیشتر آلودگی های زیست محیطی در مناطق شهری می باشد. به دنبال این تحولات و نگرانی ها، نظریه توسعه پایدار که پیدایش آن به دهه های آخر قرن بیستم باز می گردد؛ بیش ازپیش قوت گرفت و افزایش مداوم جمعیت، کشورهای جهان را بیش از پیش با مشکل کمبود انرژی رو به رو ساخته و حیات بشر را تهدید می کند. معماری سنتی ایران د ارای ویژگی های منحصر به فردی است که ضمن توجه به مسایل زیباشناختی و حفظ محیط زیست پاسخگوی نیاز های اقلیمی هر منطقه نیز بوده است. فنون و قواعد به کار رفته در این معماری، بسیاری از مفاهیم نوین در عرصه معماری پای دار را درخود به وضوح دارد که این مقاله به بررسی این مفاهیم در معماری مسکونی ایرانی میپردازد. در این میان با توجه به نقش پررنگ شهرها در پیدایش ناپایداری، نظریه توسعه پایدار شهری از اهمیت فراوانی برخوردار گردیده و با توجه به اثرات گسترده مسکن بر محیط های شهری در راستای تحقق اهداف توسعه پایدار شهری، بخش مسکن نقش بسیار مهمی را در این میان بر عهده دارد .مسکن دارای ابعاد مختلف مکانی، معماری، کالبدی و فیزیکی، اقتصادی، مالی، روان شناختی و پزشکی است. بر همین اساس است که بنا به دیدگاه لوکوربوزیه، نیازهای جسمی و روحی انسان باید با سازماندهی فضایی مسکن پاسخ داده شود.بنابراین آن نوع مسکنی که نیازهای زیستی نسل کنونی را بر مبنای کارایی منابع طبیعی انرژی برآورده ساخته و در عین حال محلاتی جاذب و ایمن را ضمن توجه به مسائل اکولوژیک، فرهنگی و اقتصادی ایجاد کند، مسکن پایدار تلقی می شود.