بررسی عوامل موثر در ارتقای اجتماع پذیری و حیات جمعی در معماری بناها در اقلیم سرد و خشک و در راستای توسعه پایدار

در معماری موضوع پایداری همیشه موضوعی با اهمیت زیاد بوده که از نظر افراد زیادی در زمینه های مختلف مورد بررسی قرار گرفته که قسمت تعاملات اجتماعی که یکی از مولفه های معماری پایدار است هم از این موارد مستثنی نمی باشد. معماری پایدار جدیدترین تفکر در زمینه برنامه ریزی و طراحی محیط مصنوع ، برخواسته ازتفکر توسعه پایدار می باشد.توسعه پایداردر حیطه معماری به سه موضوع پایه ای اقتصاد ، آلودگی محیط زیست وجنبه اجتماعی-فرهنگی می نگرد.هدف طراحی پایدار یافتن راه حل های معمارانه است که همزیستی هر سه جنبه را تامین کند. دو اصل اول تکنیکی بوده ، با مصالح و روش های ساخت و انرژی های تجدید پذیر ارتباط دارند.در حالیکه اصل سوم برگرفته از انسان و فرهنگ و روش های زندگی اوست وبعنوان "پایداری اجتماعی" مطرح بوده ومد نظر پایان نامه می باشد.پس از بررسی مفهوم پایداری مروری بر مبدا و منشاپایداری اجتماعی و نقش آن دربهبود کیفیت زندگی در مجتمع های زیستی پرداخته شده است. انسان با توجه به نیازها و ارزشها و هدف های خود محیط پیرامون را دگرگون کرده و متقابلا از آن تاثیر می پذیرد. محدوده پاسخگوئی نیازهای اجتماعی و وابستگی های عاطفی افراد در کل ، فضای خانه است. خانه محل سکنی برای پدر و مادر و فرزندان است. خانه مکانی فیزیکی است ، که افراد ساکن در مورد چگونگی ان نظر می دهند. و نیازهای مادی و معنوی خود را دنبال می کنند. از میان همه نقش های مسکن ،امنیت و آرامش خاطر از همه مهمتر است.در همین راستا این مقاله در جستجوی معماری پایدار می باشد که در فرآیند انتقاد و بازنگری معماری قرن گذشته بطور کل و معماری دوران مدرنیته به شکل خاص پدید آمد.بشر در دوران مدرنیته در کنار دستاوردهای شگرف ،شاهد تضادهای مهلک در عرصه های اجتماعی و محیطی بود.که بتدریج به دغدغه های اصلی بشر برای بازنگری مبانی و راهکارهای مدرنیسم منجرگردید.در پاسخ به این تلاش ها توسعه پایدار بعنوان جدیدترین راهکار در زمینه رشد و توسعه ،در مسیر بررسی نقادانه و انسان مدارانه مدرنیسم شکل گرفت.