تعهدات صندوق تامین خسارت های بدنی در نظام حقوقی ایران

صندوق تامین خسارتهای بدنی در سال ۱۳۴۷ به منظور جبران خسارتهای بدنی ناشی از حوادث رانندگی که تحت پوشش بیمه قرار نمی گیرند ایجاد شده است؛ ولی به دلیل ساختار نامناسب، منابع مالی ناکافی، سقف تعهدات ناچیز و عدم پوشش همه زیان دیدگان، کارایی لازم را نداشته است. با توجه به خسارات هنگفت و فراوان رانندگی در کشورمان نحوه جبران خسارت آن از اهمیت برخوردار است و برای جبران زیان های بدنی وارد به اشخاص ثالث که به علت فقدان یا انقضای بیمه نامه، بطلان قرارداد بیمه، شناخته نشدن وسیله نقلیه مسبب حادثه، کسری پوشش بیمه نامه ناشی از افزایش مبلغ ریالی دیه یا تعلیق یا لغو پروانه فعالت شرکت بیمه یا صدور حکم توقف یا ورشکستگی بیمه گر، قابل پرداخت نباشد صندوق مستقلی به نام صندوق تامین خسارت های بدنی تاسیس شده است که می توان در خصوص صندوق به این نکته اشاره کرد در پاره ای از موارد نیز بیمه گر پس از جبران خسارت می تواند برای اعاده آن به صندوق تامین خسارت بدنی مراجعه نماید. همین دو مقرره کافی است تا اهمیت و ضرورت مطالعه و شناخت حدود تعهدات صندوق تامین خسارات بدنی نیز مشخص گردد. خوشبختانه قانون گذار در اصلاح قانون بیمه اجباری، در سال ۱۳۸۷ و پس از آن در سال ۱۳۹۵، ضمن رفع نواقص مذکور شرایطی را برای مطالبه خسارت از صندوق وضع کرده است. انتظام، شمارش و تبیین این شرایط نه تنها برای دستگاه قضایی کشور در مقام صدور رای اهمیت فراوان دارد، بلکه به نظام پیمای کشور نیز در مقام شناخت حدود تعهدات خود بازی نمی رساند در تحقیق حاضر تلاش شده است تا ضمن بیان مبانی و ماهیت صندوق، حدود تعهدات آن و شرایط خسارت های قابل جبران از سوی صندوق مورد تجزیه و تحلیل قرار گیرد.