شناسایی موانع و پیشران های پذیرش فناوری واقعیت مجازی به منظور ایجاد سامانه فرماندهی و کنترل مجازی: مطالعه موردی یک سازمان نظامی

سازمان های نظامی در سراسر دنیا از فناوری واقعیت مجازی در جهت استقرار سیستم فرماندهی و کنترل مجازی استفاده می کنند. اما این سازمان ها در مسیر پذیرش این فناوری با چالش ها و مشکلاتی نیز مواجه می شوند. این مطالعه به دنبال شناخت این چالش ها و همچنین پیشران های پذیرش این فناوری در جهت توسعه سامانه فرماندهی-کنترل مجازی در سازمان مورد مطالعه است. با توجه به این هدف، در ابتدا با استفاده از بررسی ادبیات فنی حوزه فناوری واقعیت مجازی و همچنین حوزه پذیرش فناوری، موانع پذیرش این فناوری شناسایی شده و سپس لیست موانع و پیشران های مستخرج از ادبیات حوزه در اختیار نمونه ای ۸ نفر از خبرگان سازمان قرارداده شد. سپس با انجام ۳ مرحله روش دلفی و حصول اجماع این موانع و پیشران ها در سازمان مورد مطالعه مشخص و دسته بندی شدند. روایی ابزار جمع آوری داده ها با استفاده از سنجش روایی صوری و محتوی حاصل شده است. میزان حصول اجماع نیز در هر مرحله از طریق آماره کندال W مورد بررسی قرارگرفت. با عنایت به نتایج حاصل شده از مطالعه دلفی مشخص شد که امنیت اطلاعات کاربر، امنیت اطلاعات نرم افزار، نبود قوانین و مقررات در کنار ایمنی بیشتر نیروها، افزایش کیفی تمرینات و امکان استفاده از هوش مصنوعی از جمله موانع و پیشران های پذیرش این فناوری در سازمان مورد مطالعه است. درون­زایی و سرمایه گذاری در جهت عدم وابستگی به خارج از کشور در تولید قطعات لازم برای واقعیت مجازی و همچنین تعیین چارچوب قانونی لازم می تواند به پذیرش این سامانه در سازمان مورد مطالعه کمک شایانی کند. سازمان های نظامی در سراسر دنیا از فناوری واقعیت مجازی در جهت استقرار سیستم فرماندهی و کنترل مجازی استفاده می کنند. اما این سازمان ها در مسیر پذیرش این فناوری با چالش ها و مشکلاتی نیز مواجه می شوند. این مطالعه به دنبال شناخت این چالش ها و همچنین پیشران های پذیرش این فناوری در جهت توسعه سامانه فرماندهی-کنترل مجازی در سازمان مورد مطالعه است. با توجه به این هدف، در ابتدا با استفاده از بررسی ادبیات فنی حوزه فناوری واقعیت مجازی و همچنین حوزه پذیرش فناوری، موانع پذیرش این فناوری شناسایی شده و سپس لیست موانع و پیشران های مستخرج از ادبیات حوزه در اختیار نمونه ای ۸ نفر از خبرگان سازمان قرارداده شد. سپس با انجام ۳ مرحله روش دلفی و حصول اجماع این موانع و پیشران ها در سازمان مورد مطالعه مشخص و دسته بندی شدند. روایی ابزار جمع آوری داده ها با استفاده از سنجش روایی صوری و محتوی حاصل شده است. میزان حصول اجماع نیز در هر مرحله از طریق آماره کندال W مورد بررسی قرارگرفت. با عنایت به نتایج حاصل شده از مطالعه دلفی مشخص شد که امنیت اطلاعات کاربر، امنیت اطلاعات نرم افزار، نبود قوانین و مقررات در کنار ایمنی بیشتر نیروها، افزایش کیفی تمرینات و امکان استفاده از هوش مصنوعی از جمله موانع و پیشران های پذیرش این فناوری در سازمان مورد مطالعه است. درون­زایی و سرمایه گذاری در جهت عدم وابستگی به خارج از کشور در تولید قطعات لازم برای واقعیت مجازی و همچنین تعیین چارچوب قانونی لازم می تواند به پذیرش این سامانه در سازمان مورد مطالعه کمک شایانی کند.