نگاهی بر جایگاه حقوق زنان در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران

یکی از اصول مهمی که همواره دین مبین اسلام تاکید فراوانی به آن داشته است کرامت انسان اعم از زن و مرد است. دین مبین اسلام به عنوان کامل ترین ادیان در تشریع احکام، به حقوق زنان و مردان توجه ویژه داشته و برای هر کدام حقوق اقتصادی، فرهنگی، سیاسی و اجتماعی در نظر گرفته است. زنان در کشورهای جهان سوم با توجه به ساختارهای سنتی سیر کندی در دستیابی به حقوق و آزادی هایاساسی خویش را تجربه کرده اند و با توجه به تلاش ها و اقدامات فراوان همچنان از فعالیت در بسیاری از عرصه ها محروم هستند. زنان به عنوان نیمی از افراد جامعه در طول تاریخ از حقوق حقه خود فاصله داشته و مورد بی مهری قرار می گرفتند در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران برخلاف قانون اساسی قبلی، به حقوق زنان فی الجمله دربخش های مختلف اشاره شده است. مبنای این رویکرد، اصل کرامت انسانها اعم از زن و مرد، اصل برابری انسانها اعم از زن و مرد در خلقت و تفاوت در تکوین و تشریع میان زن و مرد می باشد. زنان هرچند اکنون توانستند از حمایت های قانونی برای رسیدن به اهداف خود برخوردار شوند و به طور کلی با موانع سلیم و قانونی کمتری برای اعمال واجرای حقوق خود مواجه هستند اما از یک طرف عدم تطابق مجموعه نظام حقوقی مدرن با ساختار سنتی جامعه وارزش ها و هنجارهای موجود و نگرشهای مطلوب درباره نقش زنان و از سوی دیگر وجود تبعیضات گسترده وطولانی مدت علیه زنان باعث شده تا تجربه های عملی حضور آنان در عرصه های مختلف به ویژه در عرصه سیاستگذاری و تصمیم سازی کمرنگ و ناچیز باشدجامع بودن قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران در خصوص توجه به حقوق زنان در مقایسه با قانون های قبل از آن به اثبات رسیده است.