مقایسه اثر بخشی زوج درمانی به شیوه واقعیت درمانی با زوج درمانی مبتنی بر ایماگو بر بر بهبود کیفیت زندگی و افزایش صمیمیت زناشویی در زنان آسیب دیده از خیانت زناشویی

زمینه و هدف: یکی از مهمترین عواملی که می­تواند سلامت خانواده را مختل سازد، در هم شکستن تعهد و انحصار روابط عاطفی و جنسی و ایجاد روابط خارج از خانواده یا همان خیانت زناشویی است. هدف پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی زوج درمانی به شیوه واقعیت درمانی با زوج درمانی مبتنی بر ایماگو بر بهبود کیفیت زندگی و افزایش صمیمیت در زنان آسیب دیده از خیانت زناشویی بود.  روش پژوهش: پژوهش حاضر یک تحقیق کاربردی و از نظر روش تحقیق از نوع تحقیقات نیمه آزمایشی از نوع تحقیقات پیش آزمون- پس آزمون و پیگیری همراه با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش کلیه زوجینی که آسیب دیده از خیانت زناشویی که در سال ۹۹-۱۳۹۸ به مجتمع مشاوره و خدمات روان­شناختی آموزش پرورش شهر سبزوار مراجعه کردند بود که از بین آن­ها تعداد ۲۱ زوج (۴۲ نفر) به روش نمونه­گیری در دسترس انتخاب شدند. داده­ها با استفاده از پرسشنامه کیفیت زندگی (سازمان بهداشت جهانی، ۱۹۹۶) و مقیاس صمیمیت زناشویی (تامپسون –واکر، ۱۹۹۳) بدست آمدند. پروتکل زوج درمانی واقعیت درمانی (گلاسر و همکاران، ۲۰۰۵) و در هفت جلسه ۹۰ دقیقه­ای روی گروه آزمایش اجرا شد اما گروه گواه در لیست انتظار باقی ماند. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از روش تحلیل واریانس با اندازه­گیری مکرر و نرم افزار spss استفاده شد. یافته­ها: نتایج نشان داد که بین اثربخشی زوج درمانی به شیوه واقعیت درمانی با زوج درمانی مبتنی بر ایماگو بر بهبود کیفیت زندگی (۰۰۱/۰>P) و افزایش صمیمیت زناشویی (۰۰۱/۰>P) در زنان  آسیب دیده از خیانت زناشویی تفاوت معناداری وجود دارد. نتیجه­ گیری: می­توان نتیجه گرفت زوج درمانی به شیوه واقعیت درمانی و زوج درمانی مبتنی بر ایماگو بر بهبود کیفیت زندگی و افزایش صمیمیت زناشویی در زنان آسیب دیده از خیانت زناشویی موثر بود و این تاثیر تا دوره پیگیری ادامه داشت.