بررسی رویکرد معماران معاصر ایران پیرامون سنت گرایی در دهه ۲۰ تا ۵۰ مطالعه موردی: آثار نادر اردلان و هوشنگ سیحون

در بررسی معماری گذشته ی ایران، مشاهده می شود که معماری از یک روند مشخص پیروی می کرده، که با دوره های قبل و بعد از خود ارتباطی منطقی برقرار میکرده است. اما در دوره ی معاصر و با ورود موج نوگراییبه ایران و افزایش سرعت تغییرات در معماری، آن روند مستمر و منطقی هم دستخوش تغییراتی شد. در این مقاله و در جستجو برای پیدا کردن راه های اتصال معماری گذشته و معماری نو، پس از مروری بر نظراتمختلف پیرامون سنتگرایی و همچنین وضعیت معماری ایران در سال های دهه ۲۰ تا ۵۰ ،با هدف پاسخ به این پرسش که معماران چگونه سنت را در کارهای خود بازتاب دادند، تعدادی نمونه موردی بررسی شدند ومولفه های موجود در آنها بر حسب میزان پیروی آن ها از اصول معماری مدرن یا الگوهای معماری سنتی ایران ارزشگذاری شدند. در پایان این نتیجه حاصل شد که میزان و نوع پیروی آثاری که از آنها بعنوان معماری سنتییاد می شود از معماری تاریخی ایران، با یکدیگر یکسان نیست، و از این رو می توان دسته بندی های مختلفی برای این آثار در نظر گرفت .