بررسی نقش پیشگیری اجتماعی در کاهش سومصرف مواد مخدر در استان بوشهر

امروزه، مقوله اعتیاد به عنوان تهدیدی علیه امنیت فردی، اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی، خانوادگی و ... تلقی می شود و انسان معاصر با چنین پدیده هولناکی دست و پنجه نرم می کند. بر این اساس دولت ها به شیوه های مختلف با این پدیده شوم مواجهه و در مقابل آن عکس العمل نشان می دهند. یکی از شیوه های مقابله با پدیده مزبور، شیوه پیشگیری اجتماعی است که در این پژوهش مورد مطالعه و بررسی است. این شیوه از پیشگیری در بهبود کیفیت مبارزه از نظر علمی به شدت مورد توجه است .پیشگیری اجتماعی با تمرکز برعوامل فردی و اجتماعی، در صدد تدبیر جدی وموثر که همانا کاهش رفتارهای مجرمانه است، می باشد. البته رسالت پیشگیری تنها برعهده دولت ها و دستگاه های دولتی نیست، بلکه نهادهای غیردولتی و آحاد و افراد جامعه دارای مسئولیت هستند. در این پژوهش با استفاده از روش توصیفی - پیمایشی و بکارگیری شیوه ها و ابزارهای مختلف، به ویژه اطلاعات کتابخانه ای و میدانی از قبیل پرسش نامه و مصاحبه موضوع را مطالعه و تبیین و تحلیل کرده ایم. جمع آوری داده ها از طریق ابزار پرسش نامه محقق ساخته و مصاحبه با سه گروه شامل؛ معتادین، افراد سالم و افرادی که به عنوان متولیان امر پیشگیری بوده و تحت عنوان متخصص در این پایان نامه از آنان یاد می شود، انجام شده تا نگرش ایشان نسبت به اجرای طرح های پیشگیرانه اولیه در جهت کاهش سوءمصرف مواد مخدر و عملکرد دستگاه های دولتی و غیر دولتی و تاثیر عوامل جمعیت شناختی و ارتباط آن با پیشگیری اجتماعی و عدم گرایش به سمت مواد مخدر را بررسی کند. تحلیل داده ها از طریق برنامه تحلیلی SPSS انجام گرفته و نتایج پژوهش نشان می دهد که طرح های پیشگیرانه اولیه در جهت کاهش سوءمصرف مواد مخدر چندان موثر نبوده و تنها برخی عوامل جمعیت شناختی در گرایش یا عدم گرایش به مواد مخدر موثرند و همچنین، عملکرد دستگاه های دولتی و غیر دولتی در کنار یکدیگر در کاهش سوءمصرف مواد مخدر و اقدامات پیشگیرانه اجتماعی تاثیرگذار است