ارزیابی کیفیت زندگی بیماران آفازی ناشی از استروک مغزی مراجعه کننده به مراکز

زمینه و هدف نظر به این که بهبودی برای بیماران ابقایافته از استروک اغلب ناکامل است و نقصان نورولوژیک باقی مانده را در پی دارد، لذا ارزیابی پیامد عملکرد بیماران مذکور از سه بعد فیزیکی، اجتماعی و هیجانی که به عنوان کیفیت زندگی تلقی می شوند در تصمیم گیری برای مراقبین سلامت و درمان مفید می باشد. مطالعات معدودی نیز در این زمینه صورت گرفته است. هدف از این مطالعه به دست آوردن میانگین نمره کیفیت زندگی در بیماران استروک آفازیک در چهار سطح و مقایسه آن با نمره کیفیت زندگی که عدد ۵ در جمعیت سالم می باشد، است. روش بررسی این مطالعه به روش توصیفی مقطعی انجام گرفت، و جامعه آن را بیماران سکته مغزی آفازیک (۱۰۵ نفر) مراجعه کننده به مراکز درمانی شهر همدان که تشخیص آن ها با کلینیک و یافته های رادیولوژیک تایید شده بود؛ تشکیل می دادند. این بیماران واجد معیارهای ورود به مطالعه بوده و ۶ ماه از ابقای آنان بعد از ابتلا می گذشت. روش نمونه گیری به صورت غیرتصادفی و مبتنی بر هدف بود و در آن وضعیت روحی، ارتباطی، انرژی و فیزیکی به صورت کمی اندازه گیری شد. برای جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه SAQOL-۳۹ استفاده گردید. یافته ها در این مطالعه جمعیت زنان (۱/۵۸%) بیشتر از مردان به دست آمد. بیشترین درصد (۴۲%) بیماران آفازیک، ۸۶-۷۱ ساله بودند و کمترین درصد بیماران را (۷/۶%) گروه سنی ۵۰-۳۹ ساله تشکیل می داد. بیشترین میانگین نمره کیفیت زندگی در بیماران مورد مطالعه مربوط به وضعیت روحی روانی ۱۷/۲ و کمترین آن مربوط به وضعیت انرژی ۴۹/۱ بود. میانگین نمره کیفیت زندگی در کل جامعه بیماران مورد مطالعه ۸۸/۱ به دست آمد. نتیجه گیری یافته های مطالعه حاضر می تواند به فراهم آوردن حمایت های خاص جهت مداخله در بهبود کیفیت زندگی بیماران استروک آفازیک منجر شود. پیشنهاد می گردد کیفیت زندگی قبل از استروک در یک فرد، با بعد از استروک در همان فرد مقایسه شود و به لحاظ آن که هیچ سرویس اختصاصی برای مراقبین افراد استروک یافته وجود ندارد برنامه مداخله ای گذارده شود، تا با کم شدن استرس ارتباط آن ها با بیماران بهتر گردد.