تحلیل شاخص های کمی وکیفی تاثیرگذاردر برنامه ریزی مسکن استان های کشور

توجه به مسکن و برنامه ریزی آن در راستای توسعه پایدار در چهارچوب برنامه ریزی ملی و منطقه ای ضروی است تا با بهره گیری از دانش و تکنیک های برنامه ریزی، وضعیت موجود و مسایل مربوط به آن مشخص گردد. بدین منظور، هدف اصلی این پژوهش بررسی و تجزیه و تحلیل مولفه های تاثیرگذار در برنامه ریزی مسکن و سطح بندی استان های کشور براین اساس می باشد. روش تحقیق توصیفی-تحلیلی است. گردآوری داده ها با استفاده از نتایج سرشماری عمومی نفوس و مسکن سال ۱۳۹۰ و منابع کتابخانه ای و اسناد و مدارک موجود انجام شده است. شاخص های بررسی، ۲۷ شاخص کمی و کیفی مسکن فراگیر مسکن می باشد که براساس مدل های برنامه ریزی منطقه ای (تحلیل عاملی و مدل تصمیم گیری چندمعیاره ویکور) تجزیه و تحلیل شده است. با استفاده از روش تحلیل عاملی، ۴ عامل موثر مشخص گردید که این عوامل جمعا ۱۸/۹۱ درصد از واریانس را تبیین و محاسبه می نمایند. سپس به منظور سطوح برخورداری استان های کشور از شاخص های مزبور از روش ویکور استفاده شده است. بر اساس این سطح بندی، استان های اصفهان (با ضریب صفر)، گلستان( صفر)، تهران(صفر) و آذربایجان شرقی (با ضریب۰۷۹/۰) در رتبه های اول تا چهارم و در سطح بسیار برخوردار جای گرفته اند و استان های سمنان(با ضریب۸۷/۰) شوند. اردبیل (۸۸/۰)، سیستان و بلوچستان (۹۰/۰)، بوشهر(۹۰/۰)، لرستان(۹۱/۰)، هرمزگان(۹۱/۰)، چهارمحال و بختیاری(۹۲/۰)، کهگیلویه و بویراحمد (۹۴/۰)، قم(۹۴/۰)، خراسان شمالی(۹۶/۰) و ایلام(۱) به ترتیب در رتبه های آخر و سطح بسیار محروم را به خود اختصاص داده اند.