بررسی اثرات حذف برگ و محلولپاشی نیتروژن بر فیزیولوژی عملکرد در آفتابگردان

جهت بررسی اثرات حذف برگ و محلولپاشی نیتروژن بر فیزیولوژی عملکرد در منطقه گناباد و در طی سال های زراعی ۱۳۹۵ و ۱۳۹۶ آزمایشی بصورت اسپلیت پلات در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در ۳ تکرار اجرا شد. نیتروژن شامل دو سطح محلول پاشی در زمان گلدهی (N۱) و عدم محلول پاشی ((N۲ در کرت های اصلی و ترکیب های تیماری مقدار - زمان برگزدایی در کرت های فرعی قرار گرفتند. تیمار محلول پاشی نیتروژن در زمان ظهور طبق انجام گرفت. تیمارهای برگزدایی در ۵ سطح (D۱: شاهد (عدم حذف برگ)، D۲: حذف ۳/۱ برگ های بوته در مرحله ۸ برگی، D۳: حذف ۳/۲ برگ های بوته در مرحله ۸ برگی، D۴: حذف ۳/۱ برگ های بوته در مرحله ظهور طبق و D۵: حذف ۳/۲ برگ های بوته در مرحله ظهور طبق) انجام شد. در N۲ با برگزدایی D۴، عملکرد دانه نسبت به تیمار شاهد (عدم برگزدایی) به میزان ۲۸% (۵۴/۰ به ۷۵/۰ تن درهکتار ) افزایش معنی دار نشان داد . در شرایط N۱ با برگزدایی D۵، مقدار انتقال ماده خشک از ساقه به دانه افزایش معنی داری نسبت به شاهد نشان داد، در حالی که در N۲, تیمار های برگزدایی تاثیر اندکی بر سهم ذخایر ساقه داشته است. در شرایط کمبود نیتروژن، تاثیر منفی محدودیت اندازه مخزن نسبت به محدودیت قدرت منبع بر عملکرد دانه بیشتر است. متخصصین اصلاح نباتات برنامه های خود را به منظور افزایش کارایی مصرف نیتروژن در جهت افزایش اندازه مخزن و کاهش برگ های کم کارامد در پر شدن دانه متمرکز نمایند.