بهینه سازی عملکرد سیستم کنترل جبران سازهای توان راکتیو با هدف بهبود پایداریشبکه حاوی مزارع بادی

به دلیل سهل الوصول بودن انرژی برق، سیستم های قدرت به صورت روز افزون در حال گسترش می باشد. به اینترتیب، بهبود راندمان، قابلیت اطمینان و کنترل پذیری بخش های مختلف سیستم قدرت از اهمیت ویژه ای برخوردارشده است. منابع تولید پراکنده به دلیل افزایش راندمان، مسائل زیست محیطی، کاهش نیاز به توسعه سیستم انتقالو توزیع، افزایش قابلیت اطمینان و ... مورد توجه قرار گرفته است. اتصال این منابع می تواند حتی در نقاط نزدیکبه مصرف و در شبکه توزیع صورت گیرد. توربین های بادی یکی از رایج ترین منابع تولید پراکنده می باشد که ایراننیز پتانسیل بالایی در استحصال انرژی بادی نیز دارد. این در حالی است که اگرچه منافع زیادی برای بکارگیریاین منابع وجود دارد، اما مشکلاتی در زمینه سیستم های حفاظتی، کنترلی و بهره برداری ایجاد می شود. از مهم ترینچالش های ایجاد شده در اثر اتصال مزارع بادی به شبکه قدرت، موضوعات پایداری ولتاژ و پایداری دینامیکیسیستم، نوسان فرکانس و ... می باشد. بکارگیری ژنراتورهای القایی دو سو تغذیه (DFIG) مشکلات مذکور رادوچندان می سازد. زیرا این ژنراتورها که دارای مبدل های الکترونیکی می باشند، حساسیت بالایی به افت ولتاژداشته دارند. از این رو، در لحظات بروز خطا و افت ولتاژ شدید ، حجم زیادی توان راکتیو به شبکه تزریق کرده وشبکه نیازمند وجود جبران سازهای توان راکتیو از جمله SVC و STATCOM با هدف ارتقاء پایداری سیستم می باشد. به این ترتیب، در این پژوهش، استراتژی مبدل DFIG برای کنترل توان راکتیو مدلسازی شده است. اینفرآیند در قالب یک مساله بهینه سازی با هدف حداقل شدن نوسانات شبکه از طریق تعیین بهینه پارامترهایتنظیمی سیستم کنترل میرایی پس فاز پیش فاز انجام شده است. در نهایت، روش پیشنهادی بر یک سیستم نمونه پیاده سازی شده و به کمک روش بهینه سازی ژنتیک و کرم شبتاب، ارزیابی عددی شده و نتایج حاصل شده،مقایسه و تحلیل گردیده اند.