اثربخشی آموزش فرزندپروری مثبت بر فرسودگی تحصیلی، خودکارآمدی و خوش بینی دانش آموزان

هدف از تحقیق حاضر تعیین اثربخشی آموزش فرزندپروری مثبت بر فرسودگی تحصیلی،خودکارآمدی و خوش بینی دانشآموزان بود. این تحقیق از نظر هدف کاربردی و از نظرروش، شبه آزمایشی است. جامعه آماری تحقیق نیز شامل دانش آموزان دوره اول متوسطهشهر تهران در نیمسال اول سالتحصیلی ۹۸ - ۱۳۹۷ و والدین آنها بوده است که از این بین۳۰ دانش آموز (۱۵ نفر گروه آزمایش و ۱۵ نفر گروه کنترل) به همراه والدینشان به روشنمونه گیری تصادفی خوشه ای چندمرحله ای به عنوان نمونه مورد مطالعه تحقیق انتخابشدند. در بین گروه آزمایش آموزش فرزندپروری مثبت براساس بسته آموزشی ساندرز(۱۹۹۳) در ۸ جلسه دو ساعته اجرا شده و در این مدت گروه کنترل هیچگونه آموزشی رادریافت نکرد. ابزارهای گردآوری داده های مورد نیاز تحقیق شامل پرسشنامه فرسودگیتحصیلی برسو و همکاران (۱۹۹۷)، پرسشنامه باورهای خودکارآمدی شرر و همکاران(۱۹۸۲) و نسخه تجدید نظر شده آزمون جهت گیری زندگی (LOT-R؛ اسچیر، کارور وبریگس، ۱۹۹۴) بوده است. در پایان بعد از اطمینان از نرمال بودن توزیع متغیرهای تحقیق،داده های به دست آمده از پرسشنامه های تحقیق به کمک آزمون تحلیل کواریانس موردتحلیل قرار گرفت. یافته ها نشان داد که آموزش فرزندپروری مثبت در کاهش سطحفرسودگی تحصیلی و بهبود خودکارآمدی و خوش بینی دانش آموزان تاثیر معناداری(P<۰/۰۵) دارد. از یافته های تحقیق حاضر میتوان اینگونه نتیجه گیری نمود که کاهشسطح فرسودگی تحصیلی و بهبود خودکارآمدی و خوش بینی دانش آموزان نیاز به یادگیریمهارت های فرزندپروری مثبت در بین والدین دارد.