تاثیر آموزش غایت نگری بر خودکارآمدی اجتماعی، هیجانی و جسمانی زنان

هدف این پژوهش بررسی تاثیر آموزش غایت نگری بر خودکارآمدی اجتماعی، هیجانی وجسمانی در زنان بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه زنان مراجعه کننده به مرکزبهداشتی میثم با معیارهای ورود به مطالعه (عدم بارداری ، حداقل مدرک تحصیلی دیپلمو فاصله سنی ۲۰ تا ۳۰ سال) بودند که از بین آنها ۴۰ نفر به عنوان نمونه با کمتریننمرات در خودکارآمدی اجتماعی، هیجانی و جسمانی انتخاب و به صورت تصادفی و بطورمساوی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار داده شد. ابتدا پیش آزمون بر روی هر دو گروهاجرا و بعد از آن طی ۹ جلسه، غایت نگری به گروه آزمایش، آموزش داده شد. برای گروهکنترل مداخله ای انجام نشد . در این تحقیق از طرح پیش آزمون - پس آزمون با گروهکنترل استفاده شد. داده ها با پرسشنامه خودکارآمدی جسمانی رایکم، رابینز و تورنتون وکنترل (۱۹۸۲) و پرسشنامه خودکارآمدی اجتماعی و هیجانی (موریس، ۲۰۰۲) گردآوریشد و پس از آن با استفاده از آزمون کوواریانس مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان دادغایت نگری اثر معنی داری بر بهبود خودکارآمدی اجتماعی، هیجانی دارد. اما غایت نگریاثر معنی داری بر خودکارآمدی جسمانی ندارد. بر اساس نتایج حاصله، برای ارتقاء خودکارآمدی اجتماعی و هیجانی زنان استفاده از آموزش غایت نگری توصیه می شود.