رابطه جهت گیری زندگی، ساختار انگیزشی و احساس تعلق به مدرسه با اهمال کاری تحصیلی در دانش آموزان دختر متوسطه دوم شهر همدان

پژوهش حاضر با هدف تعیین رابطهی جهت گیری زندگی، ساختار انگیزشی و احساس تعلقبه مدرسه با اهمالکاری تحصیلی در دانش آموزان دختر متوسطه دوم شهر همدان انجامشد. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعهی آماری پژوهش را کلیه یدانش آموزان دختر دورهی دوم متوسطه شهر همدان در سال تحصیلی ۹۷ - ۱۳۹۶ به تعداد۸۷۹۲ نفر تشکیل می داد که از جامعهی آماری فوق ۳۶۸ نفر بر اساس جدول نمونه گیریمورگان و کرجسی به روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای به عنوان نمونه ی آماریانتخاب گردید که با حذف پرسشنامه های مخدوش و موارد پرت تعداد ۱۸۹ نفر گزارششد. از مقیاس اهمالکاری تحصیلی سولومون و راثبلوم (۱۹۸۴)، جهت گیری زندگی شییرو همکاران (۱۹۹۴)، ساختار انگیزشی (PCI) و احساس تعلق به مدرسه بری و همکاران(۲۰۰۴) جهت گردآوری داده ها استفاده شد. داده های گردآوری شده با استفاده از آمارتوصیفی (توزیع فراوانی، شاخص های مرکزی و پراکندگی) و آمار استنباطی (آزمونهمبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندگانه) با استفاده از برنامه SPSS نسخه ۲۴مورد تحلیل قرار گرفت. یافته های پژوهش نشان داد: اهمال کاری با جهت گیری زندگی واحساس تعلق به مدرسه دانش آموزان دختر دوره دوم متوسطه رابطه معکوس معنادار داردو اهمالکاری با ساختار انگیزشی دانش آموزان دختر دوره دوم متوسطه رابطه مستقیممعنادار دارد. همچنین نتایج تحلیل رگرسیون چندگانه نشان داد متغیرهای جهت گیریزندگی، ساختار انگیزشی و احساس تعلق به مدرسه توانستند ۱۸ درصد از واریانساهمال کاری تحصیلی را تبیین و پیش بینی کنند.