«والفجر» و تجلی قیام قائم (عج) در مفاهیم «والنهار اذا تجلی» و «والشمس وضحاها» و «والقمر اذا تلاها» و «والنهار اذا جلاها»

خداوند متعال در آیه‌ی ۳۱ سوره‌ی مبارکه‌ی رعد می‌فرماید: و اگر قرآنی بود که کوه‌ها بدان روان می‌گشت یا زمین بدان قطعه قطعه می‌گردید یا مردگان با آن به سخن می‏‌آمدند بلکه همه امور بستگی به خدا دارد آیا کسانی که ایمان آورده‌اند ندانسته‌اند که اگر خدا می‌خواست قطعا تمام مردم را به راه می‌آورد و کسانی که کافر شده‌اند پیوسته به سزای آنچه کرده‌اند مصیبت کوبنده‌ای به آنان می‌رسد یا نزدیک خانه‌هایشان فرود می‌آید تا وعده‌ی خدا فرا رسد حال آنکه خدا وعده‌ی خود را خلاف نمی‌کند. امام محمد باقر (ع) در تفسیر آیه‌ی شریفه‌ی «ولو ان قرآنا سیرت به الجبال او قطعت به الارض او کلم به الموتی بل لله الامر جمیعا افلم ییاس الذین آمنوا ان لو یشاء الله لهدی الناس جمیعا ولا یزال الذین کفروا تصیبهم بما صنعوا قارعه او تحل قریبا من دارهم حتی یاتی وعد الله ان الله لا یخلف المیعاد» (رعد: ۳۱) می‌فرماید: منظور از «ولا یزال الذین کفروا تصیبهم بما صنعوا قارعه» انتقام است و «او تحل قریبا من دارهم» یعنی به قوم دیگری غیر از آنان فرود می‌آید و اینان شکنجه ‌شدن و عذاب آن‌ها را می‌بینند و آن را می‌شنوند و کسانی که دچار عذاب شده‌اند، عصیانگرانی چون خودشان هستند و از همدیگر عبرت نمی‌گیرند و در چنین شرایطی به سر می‌برند تا آنکه وعده‌ی الهی فرا می‌رسد؛ همان وعده‌ای که خداوند در آن، قول پیروزی اهل ایمان را داده است و کافران را رسوا و بی‌آبرو می‌کند. رسول خدا (ص) در تفسیر آیه‌ی شریفه‌ی «والسماء ذات البروج» (بروج: ۱) می‌فرماید: منظور از آسمان، من هستم و صورت‌های فلکی ائمه (ع) بعد از من هستند که اولین آن‌ها علی (ع) و آخرین آن‌ها مهدی (عج) است. امام صادق (ع) در تفسیر آیه‌ی شریفه‌ی «والفجر» (فجر: ۱) می‌فرماید: «الفجر» قائم آل محمد (عج) می‌باشد، «ولیال عشر» (فجر: ۲) ائمه (ع) از امام حسن مجتبی (ع) تا امام حسن عسکری (ع) می‌باشند و در آیه‌ی شریفه‌ی «والشفع والوتر» (فجر: ۳) منظور از «والشفع» امیرالمومنین (ع) و حضرت فاطمه (س) و منظور از «والوتر» خداوند یکتای بدون شریک می‌باشد و در آیه‌ی شریفه‌ی «واللیل اذا یسر» (فجر: ۴) منظور حکومتی است که تا قیام قائم (عج) ادامه دارد حال آنکه فجر همان صبح معروف و انفجار صبح صادق و صبح کاذب است. امام صادق (ع) در تفسیر آیه‌ی شریفه‌ی «والشمس وضحاها» (شمس: ۱) می‌فرماید: منظور از «الشمس» امیرالمومنین (ع) است و منظور از «وضحاها» قیام قائم (عج) است و در آیه‌ی شریفه‌ی «والقمر اذا تلاها» (شمس: ۲) منظور امام حسن (ع) و امام حسین (ع) می‌باشند حال آنکه در آیه‌ی شریفه‌ی «والنهار اذا جلاها» (شمس: ۳) منظور قیام قائم (عج) است. امام محمد باقر (ع) در تفسیر آیه‌ی شریفه‌ی «والنهار اذا تجلی» (لیل: ۲) می‌فرماید: منظور از «النهار» قائم (عج) است که از ما اهل‌بیت (ع) است و زمانی که قیام کند، بر دولت‌های باطل پیروز می‌شود. امام صادق (ع) در تفسیر آیه‌ی شریفه‌ی «واشرقت الارض بنور ربها ووضع الکتاب وجیء بالنبیین والشهداء وقضی بینهم بالحق وهم لا یظلمون» (زمر: ۶۹) و در بیان عبارت «واشرقت الارض بنور ربها» می‌فرماید: پروردگار زمین یعنی امام زمین و زمانی که خروج کند آنگاه مردم از تابش خورشید و نور ماه بی‌نیاز می‌شوند و به نور امام (ع) ره می‌نوردند. امام محمد باقر (ع) در تفسیر آیه‌ی شریفه‌ی «فلا اقسم بالخنس الجوار الکنس» (تکویر: ۱۶-۱۵) می‌فرماید: منظور آن امامی است که در زمان خودش و زمانی که علم و آگاهی مردم نسبت به ایشان قطع می‌شود در سال ۲۶۰ ه‍‌.ق غایب می‌شود و بعد مانند شهاب درخشان در تاریکی شب ظاهر می‌گردد؛ پس اگر آن زمان ظهور را درک کردی و دیدی چشمت روشن.