بررسی تاثیرات روش های فیزیوتراپی و آب درمانی؛ بر میزان درد و ناتوانی ورزشکاران مبتلا به کمردرد مزمن

کمر درد اولین عامل ناتوانی در افراد زیر ۴۵ سال، دومین علت مراجعه به پزشک و سومین علت انجام عمل جراحی است. کمر درد یکی از شایع ترین دردهایی است که بیش از ۸۰ درصد مردم و ورزشکاران در طول زندگی خود حداقل یک بار آن را تجربه می کنند و به عنوان یکی از آسیب های ناتوان کننده ساختار بدنی محسوب می شود. فیزیوتراپی و آب درمانی خط اول درمان کمر درد هستند و جایگاه خاصی در درمان بیماران با کمر درد مزمن دارند. در این بین؛ هدف پژوهش مقایسه تاثیر دو روش درمانی فیزیوتراپی و آب درمانی به همراه فیزیوتراپی بر کاهش درد و ناتوانی عملکردی ورزشکاران دارای کمر درد مزمن می باشد. این پژوهش بر روی ۶۰ ورزشکار ۲۵ تا ۵۰ سال مبتلا به فتق دیسک کمر انجام شد. ورزشکاران به صورت تصادفی به سه گروه مساوی (دو گروه درمانی و یک گروه کنترل) تقسیم شدند. تمام گروه ها به مدت ۸ هفته تحت درمان قرار گرفتند. متغیر درد بر اساس مقیاس عددی خط کش درد ) VAS ( و ناتوانی عملکردی بر اساس پرسش نامه اوسوستری ( ODQ ) قبل از درمان و بعد از ۸ هفته مداخله درمانی، اندازه گیری شد. پس از جمع آوری اطلاعات و ورود به نرم افزار SPSS نسخه ۲۱ ، داده ها در دو قالب توصیفی و تحلیلی آنالیز شدند و سه گروه درمانی اختلاف معنی داری را در کاهش میزان درد و ناتوانی عملکردی نشان دادند. در ۸ هفته بعد از درمان، میزان کاهش درد و کاهش ناتوانی در گروه ترکیبی نسبت به گروه فیزیوتراپی پائین بود و میزان کاهش درد و ناتوانی عملکردی در گروه های درمانی نسبت به گروه کنترل تفاوت معنی داری از خود نشان دادند. هر دو روش درمانی به میزان قابلتوجهی باعث کاهش درد و ناتوانی عملکردی شدند، اما روش ترکیبی (آب درمانی به همراه فیزیوتراپی) در کاهش درد نسبت به روش فیزیوتراپی موثرتر بود.