شناسایی و ریشه یابی الگوهای کلان نظام ضمانت اعتبار شرکت های دانش بنیان

با توجه به اهمیت مساله تامین مالی فعالیت های فناورانه و نوآورانه در حرکت به سمت اقتصاد دانش بنیان، کشورهای مختلف ترتیبات نهادی مختلفی را برای رفع مشکل تامین مالی شرکت های دانش بنیان مورد استفاده قرار داده اند. در این راستا کارایی محدود روش های مرسوم باعث شده است در چند دهه اخیر ابزار ضمانت اعتبار نیز در کانون توجهات سیاستگذاران قرار گیرد. براین اساس در ایران نیز علی رغم رواج بکارگیری ضمانت اعتبار، کماکان از ظرفیت کامل این ابزار بهره برداری نشده است. بنابراین در پژوهش حاضر ابتدا الگوهای کلان نظام ضمانت اعتبار مبتنی بر مطالعه اسناد و مصاحبه ساختاریافته با نمایندگان صندوق ها شناسایی شده است و سپس ریشه یابی الگوهای شناسایی شده با تکیه بر مصاحبه های باز با خبرگان در دستور کار قرار گرفته است. بر این اساس مهم ترین الگوهای کلان نظام ضمانت اعتبار شرکت های دانش بنیان به شرح زیر شناسایی شد: ۱) عدم استفاده از ظرفیت های متنوع چارچوب اجرایی در نظام ضمانت اعتبار، ۲) عدم استفاده از مدل های متنوع ساختار مالکیت نهادهای ارائه دهنده خدمت ضمانت اعتبار، ۳) تمرکز بیشتر نهادهای موجود بر ضمانت مبتنی بر قرارداد، ۴) فقدان نهاد مالی تخصصی ارائه دهنده خدمات ضمانت نامه در بخش خصوصی، ۵) انتخاب محدود شرکت های دانش بنیان برای دریافت خدمت ضمانت تسهیلات، ۶) استفاده همزمان از دو ابزار تسهیل گری تامین سرمایه اولیه و مشارکت در پوشش ریسک برای اکثر صندوق های دولتی، ۷) عدم استفاده از ابزار مشارکت در پوشش ریسک برای صندوق های خصوصی، ۸) عدم بکارگیری سایر ابزارهای تسهیل گری توسط دولت، ۹) فقدان قانون کلان برای نظارت مالی بر فعالیت نهادهای ضمانت اعتبار و ۱۰) وجود چند نهاد متولی برای نهادهای ضمانت اعتبار.