رابطه بین خلاقیت با سلامت روان و پیشرفت تحصیلی دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی قم
سال انتشار: 1397
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 305
فایل این مقاله در 14 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
این مقاله در بخشهای موضوعی زیر دسته بندی شده است:
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_EDJ-9-4_002
تاریخ نمایه سازی: 30 مهر 1401
چکیده مقاله:
عالی ترین هدف آموزش در تمام سطوح تحصیلی، ایجاد توانایی خلاقیت در دانشجویان است و سلامت روانی دانشجویان، شرط اصلی بهره وری از نیروی کارآمد و تحصیل کرده است. مطالعهی حاضر با هدف بررسی رابطهی خلاقیت با سلامت روان و پیشرفت تحصیلی دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی قم انجام شد. در این پژوهش توصیفی همبستگی در سال ۱۳۹۴، نمونه ای شامل ۳۰۳ نفر از دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی قم به روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای نسبتی بر حسب جنسیت انتخاب شدند. داده ها از طریق پرسشنامه خلاقیت عابدی و سلامت روان GHQ-۲۸ جمعآوری شد. اطلاعات با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون، آزمون t مستقل ورگرسیون چندگانه به شیوه همزمان مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج ضریب همبستگی پیرسون نشان داد که بین خلاقیت با سلامت روان (۲۸۳/۰- =r ؛ ۰۰۰/۰ =p) رابطهی منفی و معناداری وجود داشت، یعنی با افزایش سطح سلامت روان (کاهش نمره در پرسشنامه سلامت روان)، خلاقیت نیز افزایش می یابد. بین خلاقیت با پیشرفت تحصیلی (۰۲۵/۰=r ؛ ۷۴۱/۰ =p) و سلامت روان با پیشرفت تحصیلی (۱۵۰/۰- =r ؛ ۱۴۱/۰ =p) رابطه معناداری وجود نداشت. نتایج آزمون t مستقل نشان داد که بین میانگین نمرهی خلاقیت و سلامت روان دانشجویان دختر با دانشجویان پسر تفاوت معناداری وجود نداشت. اما بین عملکرد تحصیلی دانشجویان دختر با دانشجویان پسر تفاوت معناداری وجود داشت (۰۰۱/۰=p). در نهایت، نتایج حاصل از تحلیل رگرسیون چندگانه نشان داد که تنها سلامت روان پیش بینی کننده مناسبی برای خلاقیت است. ارتقای سطح سلامت روان به بهبود فرایند خلاقیت دانشجویان منجر می گردد. در نتیجه، جهت حفظ و ارتقای سطح سلامت دانشجویان، تدارک برنامه های آموزشی و مشاوره ای، ضروری است.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
زهرا مسلمی
دانش آموخته کارشناسی ارشد، گروه علوم تربیتی و روانشناسی، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه اراک، اراک، ایران.
مهین قمی
دانش آموخته کارشناسی ارشد، گروه علوم تربیتی و روانشناسی، دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی، دانشگاه علامه طباطبایی، تهران، ایران.
سید داود محمدی
عضو هیات علمی، گروه روانپزشکی، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی فسا، فسا، ایران.
مراجع و منابع این مقاله:
لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این مقاله را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود مقاله لینک شده اند :