شیوه های شخصیت پردازی در شاهنامه فردوسی

مراجع و منابع این مقاله:

• اخوت، احمد. (۱۳۷۱). دستور زبان داستان، اصفهان: نشر فردا، چاپ ...
• آلن. ا. راس. (۱۳۷۳). روان شناسی شخصیت،ترجمه سیاوش جمالفرد،تهران: موسسه ...
• حمیدیان، سعید(۱۳۷۳). شاهنامه فردوسی، متن انتقادی چاپ مسکو، تهران: قطره، ...
• دقیقیان، شیرین دخت. (۱۳۷۱). منشا شخصیت در ادبیات داستانی، تهران، ...
• رستگار فسایی، منصور،(۱۳۷۹). فرهنگ نام های شاهنامه،تهران:پژوهشگاه علوم انسانی و ...
• رزمجو، حسین(۱۳۸۱). قلمروادبیاتحماسیایران،۲جلد، تهران: پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی.. ...
• روزبه، محمدرضا؛ (۱۳۸۱). ادبیات معاصر ایران (نثر). تهران: روزگار، چاپ ...
• ریچموند، ویرجینیابی (۱۳۸۷). رفتارغیرکلامیدرروابطمیانفردی، ترجمه فاطمه سادات مولوی و.. . ...
• زرین کوب،عبدالحسین،(۱۳۸۳). نامور نامه، تهران: سخن، چاپ دوم.. ...
• سجودی، فرزان (۱۳۸۵). « درآمدی بر نشانه شناسی خوراک: بررسی ...
• فرهنگی، علی اکبر(۱۳۸۷). مبانیارتباطاتانسانی (جلد اول)، تهران: موسسه فرهنگی رسا.. ...
• کریمی، یوسف،(۱۳۷۰). روان شناسی شخصیت، تهران: دانشگاه پیام نور.. ...
• مک کی، رابرت (۱۳۸۲). داستان: ساختار، سبک و اصول فیلم ...
• میرصادقی، جمال(۱۳۸۵). عناصرداستان. تهران: سخن، چاپ پنجم.. ...
• هینلز، جان راسل،(۱۳۷۳). اساطیر ایران، ترجمه ژاله آموزگار، تهران: چشمه.. ...
• یونسی، ابراهیم(۱۳۸۴). هنر داستان نویسی. تهران: نگاه، چاپ هشتم ...
نمایش کامل مراجع