بررسی ضرورت بهسازی در بافت فرسوده و تاثیر آن بر مدیریت شهرداری تهران

اهمیت و ضرورت اتخاذ سیاست هایی در جهت بهسازی و احیاء کالبدی شهر به دلیل شناخت سیر تحول و تکامل تاریخ شهرسازی و تمدن شهرنشینی، حفظ هویت و اصالت شهری نو تبیین حیات شهری بر اساس شواهد و مدارک علمی همواره مورد توجه بوده است. به عبارتی دیگر نوسازی و بهسازی شهری پیشینهی بسیار طولانی دارد. با آغاز ساخت نخستین شهرها به دست بشر، بهسازی و نوسازی شهری هم آغاز شد. البته به نظر بعضی از محققان، نوسازی و بهسازی شهری مربوط به سالهای پس از انقلاب صنعتی به ویژه قرن نوزدهم به بعد است، اما نوسازی و بهسازی مدرن امروزی و نهادینه شده از اواخر قرن نوزدهم آغاز شده است. عناصر و فضاهای بافت شهری عمری محدود دارند و با گذشت زمان دچار تغییر و فرسودگی میشوند. به عبارتی دیگر هیچ فضایی و بنایی بدون بهسازی و نوسازی و مرمت نمیتواند دوام و بقای طولانی داشته باشد. به طوری که عناصر شهری چه در اثر فرسودگی تدریجی ناشی از آب و هوا و چه در اثر حوادث طبیعی مثل زلزله یا حرکات زمینی، سیل یا تخریب ناشی از موجودات زنده؛ به ویژه تخریب های ناشی از کارهای انسان همیشه نیاز به بهسازی و نوسازی داشته و دارند. به طوری که شهرهایی که در طی زمان فرصت نوسازی و بهسازی را نیافته اند از صحنه ی روزگار محو و نابود شده اند. از این رو بررسی تجارب ساماندهی و توانمندسازی در کشورهای با بافت قدیم مشابه یا متفاوت همچنین تحلیل دلایل موقعیت یا شکست آنها میتواند پرفایده باشد.