فراوانی بیش درمانی و کم درمانی در کودکان مبتلا به هایپوتیروئیدی مادرزادی استان قم

  زمینه و هدف: کم کاری مادرزادی تیروئید یکی از مهم ترین علل عقب ماندگی ذهنی قابل پیشگیری کودکان در دنیا می باشد. تعداد اپیزودهای بیش درمانی و کم درمانی نیز به عنوان یکی از علل مهم اختلالات تکامل عصبی شناختی در بیماران با هیپوتیروئیدی مادرزادی، در سالهای اخیر مورد توجه قرار گرفته است. مطالعه حاضر با هدف تعیین فراوانی بیش درمانی یا کم درمانی و میزان داروی دریافتی مربوطه در بیماران مبتلا به هایپوتیروئیدی مادرزادی شهر قم انجام شد.   روش بررسی: در یک مطالعه متکی بر داده های موجود (       (Routine Data Base Study در درمانگاه میره ای شهر قم، تعداد ۲۰۱ پرونده و ۸۲۳ آزمایش تست های تیروئیدی طی سالهای ۱۳۹۰-۱۳۸۶ استخراج شد. داده ها با استفاده از آزمون های تی مستقل و کای مربع تجزیه و تحلیل شدند. سطح معنی داری، ۰۵/۰> p در نظر گرفته شد.   یافته ها: از ۲۰۱ بیمار مورد بررسی که اطلاعات پرونده کامل داشتند به ترتیب ۱۷۳ بیمار (۰۷/۸۶%) و ۶۹ بیمار (۳/۳۴%)، حداقل یک اپیزود بیش درمانی و کم درمانی داشتند. در ۱۵۱ بیمار (۲/۸۷%) و ۳۰ بیمار (۴۳%) به ترتیب حداقل یک اپیزود بیش درمانی و کم درمانی، قبل از ۶ ماهگی گزارش شد. میانگین وزن و مقدار T۴ اولیه بیماران مبتلا به کم درمانی، به طور معنی داری بیشتر بود. در دو گروه بیش درمانی و کم درمانی، بین دو جنس تفاوت معنی داری وجود نداشت. ۴۴۹ (۸۳%) مورد از ۵۳۸ اپیزود بیش درمانی، در بیمارانی بود که دوز درمانی کمتر از دوز توصیه شده دریافت کرده بودند.   نتیجه گیری: طبق نتایج این مطالعه، شیوع بیش درمانی و کم درمانی در ۶ ماه اول درمان شایع تر بوده و بیشترین شیوع بیش درمانی در دوز درمانی پایین تر از میزان توصیه شده اتفاق می افتد. همچنین میزان وزن و T۴ اولیه بیماران مبتلا به کم درمانی می تواند راهنمایی برای تنظیم دوز دارو در بیماران مبتلا به هایپوتیروئیدی مادرزادی باشد.