تحقق استانداردهای سرانه ای فضای سبز پارکهای درون شهری در توسعه اجتماعی

در عصرحاضراهمیت و نقش فضای سبز در حیات و توسعه شهرها تا حدی است که به عنوان یکی از شاخص های توسعه پایدار از آن یاد می شود.وضعیت موجود شهرها نه تنها بر ایجاد فضای سبز وسیع و مهمتر از همه برنامه ریزی شده و حساب شده را ایجاب می کند، عرصه های عمومی مهم ترین بخش شهرها و محیط های شهری بشمار می آیند چرا که در چنین عرصه هایی بیشترین تماس و تعامل بین انسان ها رخ می دهد. این عرصه ها تمامی بافت شهری را که مردم بدان دسترسی فیزیکی و بصری دارند را شامل می شوند. از مهمترین این عرصه ها، فضاهای سبز شهری اند. در گذشته نقش غالب فضاهای سبز به زیباسازی و ظاهر سازی محیط محدود می شد اما امروزه کارکرد این فضاها در سطح شهرها از سه دیدگاه عملکرد زیست محیطی، عملکرد کالبدی در ساخت شهر و عملکرد اجتماعی روانی قابل بررسی و طراحی هستند. فضاهای سبز به عنوان جزئی از نظام کالبدی شهر تا قرن هیجدهم عمدتا در قالب باغ و یا پردیس برای استفاده افراد متشخص اجتماعی تجلی می یافت. این فضاها، در قرن نوزده و به ویژه قرن بیستم در اثر افزایش جمعیت، رشد فیزیکی شتابان و بروز انواع فشارهای روحی و روانی ناشی از شهرنشینی به عنوان یک نیاز تنفسی و تفریحی مطرح گردید. از آنجا که هدف اصلی برنامه ریزی شهری و توسعه پایدار تامین رفاه و آسایش مردم به ویژه آسایش روحی و معنوی می باشد توجه به فضای سبز شهری به عنوان یکی از عوامل آسایش و رفاه سهم زیادی در مطلوبیت و مطبوعیت فضا از نظر شهروندان دارد بنابراین مهم ترین اثرات فضای سبز در شهرها شامل کاهش آلودگی هوا، کاهش آلودگی صوتی، تعدیل دما، افزایش رطوبت نسبی، تلطیف هوا و جذب گرد و غبار است.