بررسی کارکردهای اکولوژیک فضای سبز شهری

پارکها و فضاهای سبز شهری از اهمیت استراتژیکی در کیفیت جامعه برخوردار هستند حضور مکانهای طبیعی(مثل پارکها، جنگل های شهری و ...) و اجزای طبیعی(مثل درختان و آب) در زمینه شهری علاوه بر خدمات مهم زیست محیطی، خدمات فیزیولوژیکی و اجتماعی فراهم می کند که در قبال زیست نمودن شهرها مهم است. امروزه مفهوم شهرها بدون وجود فضای سبز موثر در اشکال گوناگون آن قابل مقایسه نیست. شهر ها به عنوان کانون های تمرکز فعالیت و زندگی انسان ها برای اینکه بتوانند پایداری خود را تنظیم کنند چاره ای جز پذیرش ساختار و کارکردی متاثر از سیستم های طبیعی ندارند. در این میان فضاهای سبز شهری به عنوان جزء ضروری و لایفنک پیکره یگانه شهر ها در متابویلسم آنها نقس اساسی را دارا می باشد که کمبود آنها می توانند اختلالات جدی در حیات شهرها به وجود آورد. فضاهای سبز شهری، بخشی از فضاهای وسیع با محدوده عملکردی شهر است که به منظور ایجاد تنوع و زیبایی، افزایش کیفیت زیستی، تامین رفاه انسانی و ارائه خدمات ویژه به شهروندان انتخاب شده است و با انواع پوشش های گیاهی بومی و غیربومی، تحت نظارت و مدیریت انسان شهری قرار دارد. بطوری که در بسیاری از متون شهرسازی از فضاهای سبز شهری بعنوان یکی از شاخص های مهم شناخت کیفیت محیط های انسان ساخت یاد می کنند. برمبنای چنین اعتقادی، این نوشتار به طرح مباحثی همچون نعریف علمی فضای سبز، استانداردها، الگوها و ضوابط پیشنهادی اندیشمندان معروف و استاندارد مورد قبول وزارت مسکن و شهرسازی و همچنین انواع کارکردهای فضای سبز و بویژه نقش آن در توسعه بافت کالبدی و فیزیکی شهر می پردازد.