ارزیابی استفاده از روسازی بتنی غیر مسلح درزدار (JPCP) در ایستگاه های BRT شهر تهران بوسیله تحلیل اجزای محدود (مطالعه موردی ایستگاه BRT میدان امام حسین (ع) شهر تهران)

با عنایت به گسترش روزافزون استفاده از تسهیلات ترافیکی و عزم شهرداری تهران در ایجاد شرایط پاسخگویی به حجم بالای تقاضای سفر از تسهیلات عمومی حمل و نقل، همواره بحث تعمیر و نگهداری تجهیزات مرتبط و روسازی راه ها که اصلی ترین بستر ایجاد این تسهیلات می باشند، مطرح می باشد. در این راستا با توجه به تعداد افراد جا به جا شده توسط اتوبوس های BRT ، همواره با ترافیکی بسیار سنگین در مسیرهای اختصاصی این خطوط مواجه هستیم. این موضوع همواره باعث بروز خرابی هایی در سطح روسازی مسیر و ایستگاه های BRT می شود که علاوه بر تحمیل هزینه های گزاف بهسازی مجدد، موجب بوجود آمدن احساس عدم آرامش در افراد سوار بر اتوبوس و همچنین خرابی زودرس قطعات اتوبوس های تندرو می شود که با توجه به پرخرج بودن تعمیر و نگهداری این اتوبوس ها، هزینه های تعمیر و نگهداری این وسائل نقلیه را نیز بایستی به فهرست هزینه های این موضوع اضافه کرد. به علاوه بستن مسیرهای اختصاصی برای عملیات ترمیم و بهسازی موجب بروز ترافیک سنگین و بروز عدم رضایت در مسیرهای اصلی می گردد. چنانچه مشاهده شده است اکثر خرابی های رخ داده در مدت زمان کوتاهی پس از اجرای روسازی بروز کرده است.خرابی هایی نظیر پدیده ی شیارشدگی ، ترکهای انعکاسی و ... که همگی باعث کاهش دوره ی بهره برداری خطوط اتوبوس تندرو در تهران می شود. در این مقاله ایستگاهی از خطوط اتوبوس تندروی خط شماره ۱ تهران که یکی از خطوط پر ترافیک می باشد، انتخاب شده است و پس از ارزیابی چشمی و استخراج مشخصات هندسی و مقاومتی لایه های روسازی بوسیله سونداژ عمقی و با در نظرگیری ۳ حالت از روسازی شامل روسازی بتن آسفالتی قدیمی، روسازی بتن آسفالتی جدید و روسازی بتنی درزدار غیر مسلح یا JPCP، با استفاده از روش تحلیل اجزای محدود، ارزیابی، تحلیل و نتایج آن تفسیر گردیده است. در نهایت نتایج تحلیل نشان می دهد استفاده از روسازی بتنی درزدار غیر مسلح یا JPCP دارای عملکرد بسیار مناسبی در برابر بارهای محوری سنگین اتوبوس های BRT خواهد داشت.