نقش پیوندها و ارتباطات میان سرمایه اجتماعی در سازمانها

سرمایه اجتماعی به عنوان«حلقه مفقوده» تبیین علت پیشرفت بعضی جوامع و عدم شکوفایی برخی دیگر نامیده شده است. ریشه واژه اجتماعی به معنای«دوست و رفیق» است, و اساسا واژه اجتماعی از پدیده دوستی ناشی شده است. رسیدن به پیشرفت بدون وجود زندگی جمعی و داشتن همکاری با دیگر هم نوعان و به نوعی وجود فرایند تعاملی چندسویه میسر نخواهد بود؛ به بیان دیگر، با فرض وجود یک جامعه، برای رسیدن به توسعه باید یکی از شرایط مهم و اساسی آن، یعنی وجود مشارکت،[۱] فراهم شود. مشارکت در فرهنگ لغت فارسی به معنای شرکت کردن و انبازی کردن است(معین، ذیل مدخل مشارکت) و در دایره المعارف علوم اجتماعی، به معنای داشتن سهمی در چیزی و سودبردن از آن یا شرکت کردن در گروهی و همکاری داشتن با آن است(بیرو، ۱۳۷۰: ۲۵۷). مشارکت عاملی مبتنی بر شهروندی است و همه فعالیت هایی را در بر می گیرد که در سطوح محلی تا ملی بر تصمیم گیری و تخصیص منابع تاثیر می گذارند. طوسی در تعریف مشارکت آورده است: «مشارکت، درگیری ذهنی و عاطفی اشخاص در موقعیت های گروهی است که آنان را برمی انگیزد تا برای دست یابی به هدف های گروهی یکدیگر را یاری دهند و در مسئولیت کار شریک شوند» (طوسی، ۱۳۷۰: ۵۴). شاید ضرورت وجود مشارکت اجتماعی در سطح خرد و کلان سبب شده است از چشم اندازهای نظری متفاوتی به موضوع مشارکت نگریسته شود و ابعاد گوناگون آن در نظر گرفته شود. و می توان گفت دست یابی به شناختی دقیق از میزان مشارکت اجتماعی و عوامل و متغیرهای تاثیرگذار بر آن امری مهم و ضروری برای رسیدن به توسعه به ویژه توسعه پایدار به شمار می رود.