بررسی مقایسه ای مفهوم گورو و پیر در عرفان هندویی و اسلامی

وجود گورو و پیر در مراحل سیر و سلوک عارفانه، الگوی بنیادی در سنت هندویی و اسلامیاست. بررسیها حاکی از است که دو مفهوم گورو و پیر به سبب هسته اصلی شبیهه به هم ، قواعد معین و اصول یکسان در دو سنت سنت عرفانی هندو و اسلام، با یکدیگر قابل قیاس اند. در طریقه های رهبانی هندویی گورو نماد خداوند و مرکز تقدس به حساب می آید و سلسله های صوفیه نیز جایگاه پیر را با مقام نبی در میان امت قابل قیاس می دانند.. در سنت هندویی گورو، و در سنت اسلامی پیر، کسی است که مسیر را پیموده، و در طریقت به غایت و نهایت کمال رسیده رسیده است. بنا بر همین مبنا میتواند هدایت و راهنمایی کسی را که قصد سپری کردن این راه رادارد، بر دوش بگیرد و تا رسیدن به سر منزل مقصود دلیل و راهنمای راه او باشد. وی لیاقت وارزش پیروی کردن را به دست آورده و تبعیت بی چون و چرا از فرامین او، گر چه بر خلاف دیدگاه عموم و عرف باشد، برای رسیدن به هدف غایی لازم است. برای تشریح و بررسی دست یابی به سلوک عرفانی در این دو اندیشه و سنت، بررسی جایگاه گورو و پیر از جایگاه خاص ومهمی برخوردار است. در این پژوهش، تلاش بر آن است که با بررسی متون مقدس و منابع ادبی وعرفانی هر دو سنت نقش گورو و پیر مورد بررسی قرار گیرد.