ضرورت استقرار شاخص های بهره وری سازمانی در مدیریت واحد شهری

توسعه و گسترش شهرنشینی در سه دهه اخیر، بروز مسائل خاص زندگی در شهرها را بیش از پیش افزایش داده است و توجه همه جانبه برنامه راهبردی برای بهینه سازی زندگی ساکنان شهرها را روشن کرده است. شهرها به مثابه موجودی ارگانیک و زنده هستند و نیاز به مدیریت منسجم، هوشمند و واحد برای بقاء، رشد و توسعه دارند. در مدیریت توسعه پایدار شهری، مدیریت بحران، تقویت اقتصاد و جذب سرمایه گذاری، عدالت اجتماعی، حفاظت از محیط زیست و حقوق شهروندی، مدیریت شهری را بیش از پیش با مباحث پیچیده و نظام مند مواجه کرده است. هدف این مقاله، تحلیل وضعیت مدیریت یکپارچه شهری و توسعه آن با تاکید بر شاخص های بهره وری، شیوه های ارتقای بهره وری خدمات شهری شهرداری ها است. این مقاله، از روش شناسی مروری و توصیفی بهره می برد و از روش تحلیل اسنادی برای بررسی وضعیت بهره وری مدیریت شهری استفاده می نماید. یافته های پژوهش نشان می دهند که ساختار مدیریت شهری در ایران با وجود سازمان های نظارتی، غیرعملیاتی و تعدد آنها که غالبا ستادی هستند و تمام تاکیدها و فعالیت ها جنبه دستورالعملی دارند و کاربردی نیستند. مطالعات میدانی نشان می دهد که مدیریت واحد شهری در شهرها فاقد کارایی، اثربخشی و بهره وری سازمانی لازم در صحنه و سیمای مدیریت شهری بوده است و شهرداری ها به عنوان سازمانی عمومی و مجری در حوزه مسائل بنیادین مانند مدیریت بحران مواجه بوده است و در معرض نابسامانی، ناهماهنگی، اتلاف منابع به ویژه منابع انسانی، اقتصاد و مالیه شهر هستند و سهم پایین رضایت شهروندی را در مدیریت شهر کسب نموده اند. طرح ریزی استراتژیک و راهبردی با شاخص های بهره وری، ضرورت اصلاح ساختار مدیریت شهری و مهندسی مدیریت مجدد، جهت رفع موانع و کاستی ها، از اهمیت فراوان برخوردار است. با ایجاد ساختار مدیریت یکپارچه شهری با محوریت شهرداری ها، این نهاد از سازمانی عمومی خودمحور، به سازمانی هدایتگر تبدیل می شود. نتیجه مدیریت واحد شهری با محوریت شهرداری، داشتن برنامه راهبردی با چشم اندازهای کوتاه مدت، میان مدت و بلندمدت است که نیاز به استقرار نظام بهره وری سازمانی، در مدیریت واحد شهری را ضروری می سازد.