سازمان های اطلاعاتی و سیاستگذاری عمومی: چارچوبی برای تحلیل

سازمان های اطلاعاتی به عنوان بخش مهمی از نظام های سیاسی به موازات تحول در شیوه های حکمرانی در قالب های مختلف توسعه یافته اند. ویژگی های نوین کشورداری و پیچیده تر شدن جوامع عصر حاضر نیز ضرورت استمرار ارتباط بین حکومت ها و سازمان های اطلاعاتی را بیش از پیش نمایان کرده است. سازمان های اطلاعاتی همواره به عنوان مشاوران امین و قابل اعتماد، در پی تامین خواسته های تصمیم گیران بوده اند. تلاش تحقیق در پاسخ به این سوال است که مشارکت سازمان های اطلاعاتی در فرآیند سیاستگذاری عمومی با چه الگویی امکان پذیر است؟ پژوهش، به تبیین رابطه بین نهاد حاکمیت و سازمان های اطلاعاتی پرداخته است و چارچوبی تحلیلی در مطالعه نقش اطلاعات در سیاستگذاری عمومی را به عنوان رهیافتی نوین در اداره اجتماعات ارائه می نماید. طبق یافته ها، سازمان های اطلاعاتی به عنوان ابزار در شرایط ایده آل با ایفای سه نقش شناختی، نظارتی و اجرایی در مراحل سیاستگذاری عمومی که شامل، کشف مسائل عمومی، صورت بندی مسئله، دستور کار و مشروعیت بخشی به سیاستگذاری، پیاده سازی و اجرای سیاست ها و نهایتا ارزیابی است،به اقتضاء ماهیت هر مرحله، سیاستگذاران را در اداره بهینه جوامع همراهی می کنند. در عین حال بنا به ویژگی های اطلاعات و نقش های اجرایی در برخی حوزه های تخصصی سیاستگذاری، حاکمان و افکار عمومی جامعه ضمن حساسیت به عملکرد نهاد اطلاعاتی، آنها را از منظر هدف نظارت، مورد مطالبه قرار می دهند. این نگرش میتواند مبنای نظری برای ارزیابی و تحلیل ورود سازمان های اطلاعاتی به حوزه سیاستگذاری عمومی و عرصه های آن قرار گیرد.