اثر تمرین تناوبی شدید و تداومی متوسط بر رگزایی در رت های مبتلا به انفارکتوس میوکاردی

مقدمه: انفارکتوس میوکارد یکی از مهمترین علل مرگ و میر در جهان است. هدف این پژوهش بررسی تاثیر دو نوع برنامه تمرینی تناوبی شدید وتداومی متوسط بر برخی عوامل آنژیوژنیک در رت ها بعد از القای انفارکتوس میوکارد تجربی است.مواد و روشها: ۴۰ سر رت نر ویستار ۱۰ - ۱۲ هفته با میانگین وزنی ۲۵۰ - ۳۰۰ گرم خریداری شدند. سپس تحت عمل جراحی برای انسداد سرخرگکرونری چپ (LAD) قرارگرفتند. برای ارزیابی MI از اکوکاردیوگرافی استفاده شد. رتها به چهار گروه، کنترل (بدون تمرین)، شم و دو گروه تمرینی با۴۲ دقیقه دویدن روی تردمیل ۸ هفته و ۵ روز در هفته، تمرین تناوبی شدید (۴ دقیقه با ۸۵ - ۹۰ و ۳ دقیقه با ۴۰ - ۵۰ درصد max۲VO)، تمرین تداومی متوسط (با شدت ۶۰ - ۶۵ % (VO(۲max، تقسیم شدند. ۴۸ ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی رتها بیهوش و قلب آنها تحت شرایط استریل جدا شد. برای ارزیابی بیان پروتئین های eNOS, VEGF, CD۳۴ از روش ایمنوهیستوشیمی و برای ارزیابی عامل فون ویلبراند (vWF) از روش وسترن بلات استفاده شد. بعد از جمع آوری داده ها، برای تجزیه و تحلیل اطلاعات از آزمون تحلیل واریانس یک سویه و آزمون تعقیبی توکی در سطح معنی داری P<۰/۰۵ نرم افزار SPSS نسخه ۲۶ استفاده شد.نتایج: نتایج تحلیل واریانس یک سویه نشان داد که تفاوت معناداری بین چهار گروه شم، کنترل، تمرین تناوبی شدید و تداومی متوسط در شاخص(CD۳۴(F=۱۱۰/۴, P<۰/۰۰۰۱) وجود داشت. بیان پروتئین (eNOS(F=۱۳۸/۹, P<۰/۰۰۰۱), VEGF, (F=۹۷/۰۵)P<۰/۰۰۰۱ بین گروه های مورد مطالعه تفاوت معناداری وجود داشت. بیان پروتئین VEGF و eNOS در تمرین تناوبی شدید و تمرین تداومی متوسط افزایش یافت ولی تفاوت بین دوگروه معنادار نبود. شاخص vWF به عنوان شاخص نشانگر افزایش سلول های اندوتلیال و مویرگزایی در اثر تمرین تناوبی شدید نسبت به گروه کنترل افزایش معناداری داشت ولی vWF بین دو گروه تمرینی تفاوت معنادار نداشت و گروه تمرین تداومی نسبت به گروه کنترل تفاوت معناداری را نشان نداد(F=۶/۲۲۰, P<۰/۰۰۵).نتیجه گیری: چنین نتیجه گیری می شود که هم HIIT و هم MICT می توانند با افزایش آنژیوژنز و خون رسانی بیشتر، به بهبود انفارکتوس میوکارد کمککنند اما به نظر می رسد که HIIT در این زمینه موثرتر است.