بررسی اثرات حاشیه نشینی بر شاخص های زیست محیطی (مورد مطالعه: شهر اهواز)

ایران شانزدهمین کشور پرجمعیت جهان است. رشد جمعیت شهرنشین در ایران به حدی است که این کشوربیشترین درصد شهرنشینی را در خاورمیانه و غرب آسیا دارد. طی ۲۷ سال گذشته رشد جمعیت شهرها ازحدود ۴۵ درصد به بیش از ۷۰ درصد رسیده است. معمولا شهرنشینی و صنعتی شدن را مترادف با متمدنشدن و توسعه می دانند اما پیچیدگی هایی را ایجاد کرده که امروزه با واژه بحران شناخته می شوند مانند: بحرانمحیط زیست، بحران فقر و بحران حاشیه نشینی. هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی ابعاد مختلف ا ثراتحاشیه نشینی بر شاخص های زیست محیطی است. روش پژوهش حاضر توصیفی – کتابخانه ای است. در واقعمحققین با استفاده از مرور مبانی نظری و پیشینه ی پژوهش به بررسی ابعاد مختلف بحران حاشیه نشینی وتاثیراتی که می تواند بر شاخص های زیست محیطی شهر اهواز بگذارد، پرداخته است. در پایان این مقاله با توجهبه مرور ادبیات و نظرسنجی از خبرگان مهندسی محیط زیست اهواز و اساتید دانشگاهی صاحب نظر در حوزهحاشیه نشینی مدل مفهومی پیشنهادی تحقیق ارائه شده است. سپس پیشنهادهایی جهت بهبود محیط زیستاهواز و مدیریت بحران حاشیه نشینی در این شهر مطرح گردیده است. نتایج تحقیق حاضر می تواند دید جامعیرا مدیران ارشد در حوزه مدیریت بحران حاشیه نشینی و محققان علاقهمند به این حوزه ارائه نماید.