مهم ترین عوامل خطر ابتلا به سندرم تونل کارپال

مقدمه: هدف از این مطالعه، تعیین عوامل خطر ابتلا به سندرم تونل کارپال و ارتباط آن با شدت این بیماری بود. شیوه مطالعه: جهت انجام این مطالعه، در مجموع ۱۳۱ نفر از بیماران مبتلا به علایم بالینی سندرم تونل کارپال و ۱۳۱ فرد سالم انتخاب شدند و به دو گروه شاهد و آزمایش تقسیم گردیدند که از این تعداد ۱۲۱ نفر، زن نفر بودند. نمونه ها پس از بررسی به روش الکترویاگنوستیکی، از نظر شدت ابتلا به سه گروه تقسیم شدند. شاخص (Body mass index) BMI)، نسبت مچ دست، شاخص شکل، شاخص اندازه ی دست در تمام شرکت کنندگان اندازه گیری شد. مقادیر میانگین هردو گروه م قایسه شدند. تجزیه و تحلیل رگرسیون لجستیک به منظور تعیین عوامل خطر سندرم تونل کارپال انجام گرفت. یافته ها: میانگین شاخص توده ی بدنی، نسبت مچ دست و شاخص شکل در همه ی بیماران و زنان در مقایسه با گروه شاهدف معنی دار بود، در حالی که در مردان، MBI و نسبت مچ دست بیشتر بود. نسبت مچ دست و سن بیماران در زرگروه با علائم شدید به طور معنی داری کمتر بود. BMI، نسبت مچ دست و شاخص شکل، به عنوان تنها عامل خطر ابتلا به سندرم تونل کارپال در همه ی بیماران و زنان مشخص شده است. نتیجه گیری: در مطالعه ی حاضر، شاخص BMI، نسبت مچ دست و شاخص شکل را به عنوان عوامل خطر ابتلا به سندرم تونل کارپال نشان داد. این یافته ها از اهمیت بالینی آناتومیک و بالینی برخوردار است.