بررسی اثربخشی برنامه های آموزشی درمان شناختی – رفتاری، بر میزان اضطراب فراگیر و اضطراب اجتماعی دانش آموزان نوجوان ۱۳ تا ۱۶ ساله ی دارای آسیب شنوایی شهرستان های شوش و دزفول.

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی برنامه های آموزشی درمان شناختی – رفتاری، بر میزان اضطراب فراگیر و اضطراب اجتماعی دانش آموزان نوجوان ۱۳ تا ۱۶ ساله ی دارای آسیب شنوایی شهرستان های شوش و دزفول است. این پژوهش در قالب یک طرح پژوهشی نیمه تجربی از نوع دو گروهی، همراه با پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری سه ماهه، انجام گرفت. جامعه آماری پژوهش، همه ی دانش آموزان دارای آسیب شنوایی شهرستانهای شوش و دزفول بودند که در سال تحصیلی ۴۰۱-۴۰۰ در مدارس متوطه اول عادی و ویژه ناشنوایان، اشتغال به تحصیل داشتند. تعداد۴۴ نفر دانش آموز به روش نمونهگیری در دسترس انتخاب شدند. دامنه سنی شرکت کنندگان ۱۳ تا ۱۶ سال بود. بصورت کاملا تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. ابزار مورد استفاده، مقیاس کوتاه اختلال اضطراب فراگیر (GAD-۷)، که در سال ۲۰۰۶ توسط اسپیتزر و همکارانش، برای شناسایی موارد احتمالی اختلال اضطراب فراگیر و شدت نشانه های این اختلال ساخته شد. مقیاس اضطراب اجتماعی لایبویتز برای کودکان و نوجوانان (LSAS-CA)، توسط ماسیا وارنر و همکاران در سال ۲۰۰۳ برای درجه بندی بالینی اضطراب اجتماعی کودکان و نوجوانان ۷ تا ۱۸ ساله تدارک دیده شد. نتایج تحلیل آزمون کواریانس در مرحله ی پس آزمون و پیگیری نشان داد که در مجموع آموزش برنامه های آموزشی درمان شناختی – رفتاری، بر میزان اضطراب فراگیر و اضطراب اجتماعی دانش آموزان دارای اسیب شنوایی تاثیر دارد. این تاثیر در مرحله پس آزمون و پیگیری معنادار بود. این تاثیر در جهت کاهش میزان اضطراب فراگیر و اضطراب اجتماعی دانش آموزان، در مراحل پس آزمون و پیگیری بود .(P<۰/۰۵)